modern monster creation

 శవానికి శ్వాస

 The experiment that shouldn’t have worked… did.

అందరూ గమనించని ఓ పాత mental asylum cellar లో, New Haven, Connecticut లోని అట్టడుగుల్లో, Dr. Arjun Varma అనే యువ శాస్త్రవేత్త తన జీవితపు అత్యంత ప్రమాదకరమైన ప్రయోగానికి సిద్ధమవుతున్నాడు. అతని లక్ష్యం సాదా సింపుల్ — మానవ శరీరాన్ని తిరిగి ప్రాణం పోయించడం కాదు. అతనికి కావలసింది నిజంగా ఒక modern monster creation. అది శాస్త్రవేత్తగా తన ప్రతిభకు నిదర్శనం మాత్రమే కాదు… ప్రపంచాన్ని భయపెట్టగల శక్తిగా ఉండాలి. అతని ప్రణాళికల్లో మానవదానం ద్వారా సేకరించిన శరీర భాగాలు, పాత ఫార్ములాలు, మరియు అత్యాధునిక విద్యుత్ యంత్రాల మిశ్రమం ఉన్నాయి. గుండె ఒక యువకుడిదీ, మెదడు మరొక శాస్త్రవేత్తదీ, చేతులు, కాళ్లు, ఊపిరితిత్తులు అన్నీ వేరువేరు మూలాల నుంచి చేర్చబడ్డాయి. అతను వాటిని నాయిగ అల్లినట్లుగా కలిపాడు, stitches బిగించాడు, రక్తనాళికలన్నీ జత చేశాడు. ఆ శరీరాన్ని ఒక operating table పై పెట్టి, టాప్ నుండి రెండు విద్యుత్ కాండాలు అమర్చాడు. బయట వర్షం ఎగిసిపడుతోంది. గాలి లోపలకి కొట్టుకుంటోంది. ఆ cellar లో మాత్రం చీకటి చప్పుళ్లు వినిపించకపోయినా, గాలిలో ఉన్న ఉత్కంఠ, భయం — అవి మామూలు మనిషికి అర్థం అయ్యే విధంగా ఉండేవి కావు.

సరిగ్గా రాత్రి 3:02. మెరుపు ఒక్కసారిగా split అయింది. Arjun తన generator స్విచ్ ఆన్ చేశాడు. ఆ split second లో శరీరం ఒక్కసారి ఆగిపోయి కుదిసిపోయింది. కంట్లోంచి చీకటి వెలుగు మెరిపింది. అరచేతులు విరబూసాయి. కొంత సేపటి తర్వాత, మెల్లిగా, మెడ తిప్పింది. ఆ క్షణం Arjun జీవితాన్ని మార్చేసింది. అతడు తాను చేసిన modern monster creation ని చూసి ముందుగా ఉల్లాసపడ్డాడు. కాని ఆ monster కళ్లు కలిసినప్పుడు… అతని ఆనందం భయంగా మారిపోయింది. ఆ monster ఒక్క మాట కూడా చెప్పలేదు. కానీ దాని చూపులో ఉన్న “ఎందుకు నేను?” అనే ప్రశ్న అర్థం కాలేదేమోనని అనిపించింది. బలంగా, మానవులా కాదు… క్రూరంగా కదిలింది. ఒక్క technician గదిలోకి వస్తూ, “Dr. Varma, generator overload అవుతోంది!” అని చెప్పగానే, ఆ monster ఒక్కసారిగా అతనిపై దూకి, గట్టిగా గొంతు పిసికింది. క్షణాల్లో technician చనిపోయాడు. Arjun ఒక్కచోట నిలబడి చూసే దిశలో monster బట్టలలోకి blood soak అయిపోయింది. అదంతా ఒక nightmare లా అనిపించినా, అది nightmare కాదు — అది నిజం. అతను తనతోపాటు తీసుకొచ్చిన metal chainsతో monster ని పట్టుకుని, ఓ పక్క గదిలో బంధించాడు. కానీ monster continuous గా అతనిని చూస్తూనే ఉంది. కనుబొమ్మలు లేవవు, కానీ తీరని ప్రశ్నలు ఎప్పటికీ ఎగసేలా కనిపిస్తున్నాయి.

ఆ రాత్రి Arjun డైరీలో రాసుకున్నాడు:
“Day 1 – The subject breathed. Moved. Killed. This was no rebirth. This is a resurrection of rage.”
“My theory on modern monster creation… has turned into a horror I cannot define.”
వాడు రాసుకున్న science మనిషికి ఉపయోగపడాలనుకున్నది. కానీ ఆ రాత్రి తరువాత, అతనికి తెలిసింది — ఈ ప్రయోగం మానవతకు వ్యతిరేకంగా, ఒక శాపంలా మారింది. ఇది anymore scientific achievement కాదు. ఇది మానవ జాతికి వ్యతిరేకంగా తిరగబడిన శక్తి.

మూడు రోజులు monster chain లోనే ఉంది. కానీ ప్రతి రోజు అది మెల్లగా కదలడం, wall పక్కగా నడవడం, Dr. Arjun ను కళ్లతో వెంబడించడం మొదలెట్టింది. ఒక రోజు రాత్రి… ఎప్పటిలా కనిపించకుండా monster ఒక్కసారిగా మాటలతో స్పందించింది. “Why… me?” అన్నాడు. ఆ శబ్దం అస్పష్టంగా, భయానకంగా, కానీ స్పష్టంగా వినిపించింది. శరీరం stitched ఉన్నా, ఆవేదన మాత్రం శుద్ధమైన మానవీయతతో నిండింది. Arjun హతాశమయ్యాడు. ఆయనకు ఇప్పుడు monster పై తలపడాలనిపించలేదు… క్షమించాలనిపించింది.

ఆ రాత్రి, monitor పక్కన నిద్రపోతున్న Dr. Arjun ను ఒక్కపక్కగా ఓ శబ్దం లేపింది. రోడ్‌పక్క నుంచి ఆ శబ్దం రావడంలా ఉంది. అతను పైకెత్తి చూసినప్పుడు, monitor లో monster కనిపించడం లేదు. Chain విరిగిపోయింది. తలుపు తల తల మెల్లగా తెరుచుకుంటోంది.

మళ్లీ ఓ శవానికి శ్వాస లభించింది. ఇప్పుడు అది ఏం చేస్తుందో తెలియదు.

ఒక వింత నిశ్శబ్దం… అది చీకటిని కంటే ఎక్కువగా భయపెట్టేది. Dr. Arjun మేలుకుని లేచినప్పుడు, అతని ముందే monitor స్క్రీన్ బ్లాక్ అయిపోయింది. Chain విరగిపడిన శబ్దం ఇంకా గాల్లో వేలాడుతోంది. అతని గొంతు పొడిబారింది. అతని మనస్సు ఒక వింత స్థితిలో చిక్కుకున్నట్టుగా అనిపించింది — తాను చేసిన modern monster creation ఇప్పుడు సమాధి ముట్టిన శవం కాదు, అది బలమైన, చైతన్యంగా నడిచే శక్తిగా మారింది. Monster తలుపు బయటికి విరగ్గొట్టింది. Corridor చీకటి గదుల్లోంచి బయటకు ప్రవేశించింది. అతని అడుగులు హాల్‌లో ప్రతిధ్వనించాయి. Dr. Arjun మెల్లగా corridor చివర నడుస్తూ monster వెనుకాటుగా వెతుకుతున్నాడు. ప్రతి గది తలుపు తీయడంలో అతనికొక చిన్న ఆశ – “ఇక్కడ దొరుకుతుందేమో” అని. కానీ monster అక్కడ లేదు. అణచివేయబడ్డ mental hospital ఆవరణ మొత్తం నిశ్శబ్దంగా ఉంది. కానీ ఆ నిశ్శబ్దం శవాలా కాదు – అది ఊహించని జీవం ఉన్న monster ఊపిరి మీద నడుస్తోంది.

కొన్ని నిమిషాల్లోే lab బయట ఓ ambulance సైరన్ వినిపించింది. శవమై కనిపించే ఒక గార్డును ఎవరో కనుగొన్నారు. CCTV feedలన్నీ blackout అయ్యాయి. Dr. Arjun పోలీసులకు ఫోన్ చేయాలా వద్దా అని కొట్టుమిట్టాడుతున్నాడు. అతను సృష్టించిన modern monster creation ఇప్పుడు అతని కంట్రోల్‌లో లేదన్న విషయం స్పష్టమైంది. అతను ఏమి చేయలేని స్థితిలో నలుగుతున్నాడు. గుండెలో ఓపిక ఉండక, అతను తన personal logbook తీసుకున్నాడు.
“Day 4: It is not just moving now. It is choosing. Planning. Stalking.”
“What have I done?”

రాత్రి 11:45. ఆ monster ముందుగా ఎవరిని చూస్తుందో అనేది అతనికే స్పష్టంగా తెలియలేదు. కానీ నిశ్శబ్దంగా ఆ creature అతని శరీరాన్ని గుర్తించగల సామర్థ్యంతో నడుస్తోంది. అది మానవమూలాలను కలిపిన శరీరమే అయినా, మానవత్వం మిగలలేదు. ఇది మామూలు ప్రమాదం కాదు – ఇది ఎమోషన్‌తో కూడిన అపరాధం. కొన్ని క్షణాల్లో అది ఒక abandon అయిన చర్చ్‌లోకి ప్రవేశించింది. అక్కడికే Arjun బలవంతంగా monster ను తీసుకెళ్లాడు మొదటిసారి. ఆ చర్చ్ గోడలపై పాత రక్తపు మచ్చలు ఉన్నాయి – అప్పటి ప్రయోగాల జాడలు.

అక్కడ monster మళ్ళీ చూస్తోంది. ఒక చిన్న బొమ్మ, చిన్నప్పుడు రోగులు ఆడుకునే ఆట వస్తువు, అది చేతిలోకి తీసుకొని మెల్లగా గుండెలవైపు పెట్టుకుంది. ఆ monster కన్నీరు కార్చడం లేదు. కానీ చూపులో ఆవేదన ఉంది. అది ఎదిగిన ప్రదేశాన్ని గుర్తించగలిగింది. Arjun అక్కడ monster ని చూస్తూ నిలబడి, తలదించుకున్నాడు. అతనికి తోచింది – తన modern monster creation ఇది కాదు అని. ఇది తాను అర్థం చేసుకోలేని శక్తిని పుట్టించింది. అదే monster వెనకాల నుండి అరుపు వినిపించింది. చర్చ్ కిటికీ పక్కన ఉన్న ఓ గాడ్‌ఫాదర్ ఫాదర్ బార్క్ విల్సన్ monsterను చూసి భయంతో “రక్షించండి” అని అరిచాడు. Monster నిశ్శబ్దంగా అతని దగ్గరికి నడవసాగింది. Arjun: “Don’t hurt him! He’s not your enemy…” అని అరవడం ప్రారంభించాడు. కానీ Monster ఆగలేదు.

ఆ monster చేతుల మీద control లేదేమో. దాన్ని కలిపిన అన్ని శరీర భాగాలు ఒక్కొక్కటి వేర్వేరు కోపాల్ని అందిస్తున్నాయేమో అనిపించింది. ఆ monster తనలోనే ఉన్న ప్రతిస్పందనలతో పోరాడుతోంది. అతని మనస్సు ఎదురుగా ఉన్న వ్యక్తిని నాశనం చేయమంటోంది. కానీ అక్కడ ఏదో తీయని లోతైన మానవీయత కూడా కొంతమేర ఉంది. ఒక్క క్షణం… monster ఆ priest వైపు చూసింది… మరియు వెనక్కి తిరిగింది. గోడల మధ్య అంధకారంలోకి మాయమైంది.

Dr. Arjun collapse అయిపోయాడు. Monster గాయపరచలేదు. కానీ అతనిని లోపల నుండి విరగ్గొట్టింది. అతని logbook లో అదే రాత్రి రాసుకున్నాడు:
“This… this was never science. This is an emotional inheritance of pain. My modern monster creation is asking questions no god would dare answer.”
అతని అభిమానం, అతని విజ్ఞానం, అతని విజయంతో పాటు… ఇప్పుడు అతనికున్నది ఒక ప్రాణం లేని శరీరాన్ని తాను బలవంతంగా జీవితం వైపు లాగిన పాపభారంగా ఉంది.

ఆ monster ఇక పైకి, న్యూహేవన్ సిటీ లోపలికి ప్రవేశించింది. ఎవరూ ఊహించని విధంగా – ఓ బురద గుల్లలుగా, చిరునవ్వుతో కాదు. అంతా కుదిపేసే ప్రశ్నలతో, శబ్దం లేని అరుపుతో. జీవితం తలదన్నిన నిశ్శబ్దంగా.

న్యూహేవన్ నగర వీధుల్లో ఆ Monster నడక శబ్దం వినిపించదు. కానీ అక్కడికొచ్చిన ప్రతి గాలి ఒక్క రకమైన హెచ్చరికలతో ముడిపడినట్టు అనిపించింది. ఉదయం నాలుగు గంటల సమయంలో, Henry & Sons morgue లో పనిచేస్తున్న నర్సు అలెక్స్ ఓ శరీరాన్ని ఫ్రీజర్ లో పెట్టేందుకు వెళ్ళాడు. కానీ అక్కడ విరిగిపోయిన తలుపు, నేలపై ఉన్న ఓ పెద్ద నడక ముద్ర అతని గుండెను వేగంగా కొట్టేలా చేశాయి. అతను వెనక్కి తిరగబోయేలోపే, చీకటి మూల నుంచి monster కాళ్ల శబ్దం వినిపించింది. అదే monster — Dr. Arjun రూపొందించిన modern monster creation — ఇప్పుడు revenge మోతలతో తిరుగుతుంది. తనకు ఇచ్చిన శరీరం, దానికి తెలియని తలపులు, అర్థంకాని మానవ సంబంధాల శబ్దాలు – ఇవన్నీ monsterలో rageగా మారిపోయాయి.

Monster అల్లారు ముద్దు మనుషుల మధ్యకి రావాలనుకోలేదు. కానీ దాన్ని అర్థం చేసుకోని సమాజం దానిని స్వీకరించలేదు. అది మాట్లాడే ఒక్కో పదం, అది వేసే ఒక్కో చూపు, పరిసరాల్ని భయాందోళనలోకి నెట్టేస్తున్నాయి. Henry అనే టెక్నీషియన్ monsterని చూసినప్పుడు “God! What are you?” అని తడబడుతూ అడిగాడు. Monster సమాధానంగా అన్నది: “I’m what you buried. I’m your resurrection.” అంతే. ఒక పెద్ద తల నెగిరే చెంపదెబ్బ monster చేతితో పడింది. Henry గోడకు తాకి నోరు నుంచి రక్తం కారిపొయింది. Monster వెనక్కి తిరిగి అద్దంలో తనను తాను చూసింది. stitched mouth, uneven eyes, stitched fingers – మానవత్వానికి పరిపూర్ణ విరుద్ధం. కానీ మనసులో మాత్రం ప్రశ్న ఉంది: “ఎందుకు నేను ఇలా ఉండాలి?”

ఇంకోసారి monster రాత్రి నగరం వీధుల్లో తిరుగుతుంది. చీకటి మూలల్లో పడుకున్న హోమ్లెస్ వ్యక్తులు monster ని గమనించి దగ్గరగా రావడానికి ప్రయత్నిస్తారు. కానీ monster నిశ్శబ్దంగా చెబుతుంది, “Don’t come close.” అదే monster లోని మిగిలిన మానవీయ కోణం మాట్లాడుతోంది. Arjun కి వచ్చిన మొదటి ఫోన్ కాల్ అదే సమయానికి వచ్చింది – ఒక witness monster ని చూడటం చూసి పోలీసులకు కాల్ చేసినాడు. ఇప్పుడు మిడిల్‌టౌన్ పోలీస్‌స్టేషన్ Dr. Arjun పై ప్రశ్నలు ముట్టజెప్పుతోంది. ఎవరు ఈ monster ని సృష్టించాడు? ఇది మనిషా? ప్రయోగమా? ప్రమాదమా? ప్రపంచం ఇప్పుడు “modern monster creation” గురించి మాట్లాడుతోంది — అది ఒక టైటిల్ కాదు… ఒక శాపం.

ఆ రాత్రే monster నిజమైన revenge మొదలుపెడుతుంది. అది వెళ్ళిన దారిలో Arjun కు support ఇచ్చిన ఒక బూర్డ్ మెంబర్ ఇంటికి చేరింది. అతను monster ను reject చేసిన వ్యక్తి. అతని ముఖాన్ని monster పక్కగదిలోంచి చూస్తూ అడిగింది – “Do you remember my eyes?” అతను “No!” అంటూ తలూపేలోపే monster అతన్ని తన వీపు చుట్టూ lap చేసి, అతి తక్కువ టైంలో నిశ్శబ్దంగా హత్య చేసింది. బాగా train చేసిన మానవ సైన్యం కూడా monster కదలికలను అంచనా వేయలేకపోయింది. ఎందుకంటే ఇది modern monster creation కాదు – ఇది మనిషి మీద ఒక మిర్రర్.

Dr. Arjun monster చేసిన ప్రతి చర్య వెనక తన బాధ, పాపం, బలహీనత చూడడం మొదలుపెట్టాడు. అతను monster ని నిర్మించినప్పుడు తన arrogance, విజ్ఞాన మదంతో బతికాడు. ఇప్పుడు monster ప్రతిచూపులో, ప్రతిప్రశ్నలో, అతనికి అతని తప్పులే ప్రతిధ్వనిస్తున్నాయి. ఒకసారి monster పైకి వెళ్లిపోయినప్పుడు, తిరిగి control లోకి తేచే మార్గం లేదు. ఇప్పుడు monster తనకు ఇచ్చిన రూపాన్ని తిరస్కరిస్తోంది. అది తనను తీసుకొచ్చిన జన్మదాతను శపిస్తున్నది. దానిలో rage మాత్రమే లేదు… betrayal కూడా ఉంది.

చివర్లో monster మరోసారి తన అసలు స్థితిని అద్దంలో చూసింది. అది తలదించుకుంది. తన చేతులు చూస్తూ మెల్లగా అన్నది – “Why did you give me life, if not love?” అదే monster లో చివరి మిగిలిన మానవత్వం. కానీ సమాజం దాన్ని monster గానే చూసింది. దాని rage అర్థం చేసుకోలేదు. Arjun monster ని మళ్ళీ దగ్గరకి తీసుకురావాలనే ప్రయత్నం మొదలుపెట్టాడు. కానీ ఒకసారి రక్తంతో నిండిన తలుపు తిరిగి స్వచ్ఛత పొందదు. ఇప్పుడు monster revenge ఆరంభించింది. అది పుట్టిన modern monster creation కాకుండా, తిరగబడిన ప్రజ్ఞగా మారింది. ఇది ఇక శాస్త్ర ప్రయోగం కాదు… ఇది మానవత పీడ.

Monster బహిరంగంగా ఓ మానవుడిని హత్య చేసిన తర్వాత, న్యూహేవన్ నగరం ఆ monster ని ఒక “public threat” గా పరిగణించింది. కానీ అదే monster, అరగంట తర్వాత ఓ చిన్న పిల్లవాడికి మంచినీళ్ల బాటిల్ ఇచ్చింది. అతని తల్లి తలదించుకుని భయంతో monsterను చూశింది. Monster ఏమి మాట్లాడలేదు, తిరిగి వెనక్కి నడిచింది. ఇది మానవ తప్పిదం మీద monster ప్రతీకారం కాదు. ఇది ప్రేమ కోసం తపించే ఒక జీవి చెంపదెబ్బ. అదే monsterని ఓ న్యూస్ ఛానల్ drone లో live record చేసింది. న్యూస్లో ఇప్పుడు ప్రతి వాక్యం – “Who created it?”, “Who controls it?”, “Is it human?” అన్నదే. అన్ని చూపులు Dr. Arjun Varma మీదకు తిరిగాయి. అతను denial లో ఉండలేను. అతను ఒప్పుకున్నాడు – “Yes… it was my experiment. It was a mistake. But it was born out of intent… not evil.”

న్యాయస్థానంలో Monster విషయంలో విచారణ ప్రారంభమైంది. కాని అది చట్టానికి అర్థం కాని పరిణామం. ఎవరైనా ఒక “non-human lifeform” పై చట్టం వేసే హక్కు ఉందా? Monster హత్య చేశాడని మిగతావాళ్ళు నమ్ముతున్నారు. కానీ Monster తన మొహం మీదో మాటలతోనో “ఇన్‌ఫెరియరిటీ” అనే అభిజ్ఞతో బతుకుతూనే ఉన్నాడు. అది modern monster creation మాత్రమే కాదు – అది మానవతను పరీక్షించే లివింగ్ మిర్రర్. న్యాయస్థానంలో ప్రజలు పట్టభద్రులైన శాస్త్రవేత్తలు Monster గురించి బహిరంగంగా వాదించారు. ఎవరు Monsterకి emotion అన్న విషయం నేర్పించారు? అతనికి ఎలా వినాలి, ప్రేమించాలి, చీడవిన్ని అర్థం చేసుకోవాలి అన్నది ఎవరు చెప్పారు?

ఈ Monster ఏమి చేయడం రాదు. కానీ అది ప్రతి రోజూ ఒక్కో మాట చెప్పడం ప్రారంభించింది. “I was made… to understand.” అని Monster చెప్పినప్పుడు, కోర్ట్ లో ఒక నిశ్శబ్దం ఏర్పడింది. మానవులు సృష్టించిన శక్తులు తిరుగుబాటు చేయకపోతే, మనమే Monster అవుతామేమో అన్న సందేహం మొదలైంది. Monster ముఖం ఓ ఫోటోగా virally షేర్ అయింది — stitched eyelids, uneven skin, red veins, exposed scars. కానీ అద్దంలో చూసినట్లు కొన్ని మందికి అది సారూప్యతగా అనిపించసాగింది.

Dr. Arjun ను కూడా కోర్ట్ విచారించింది – “Why did you do it?” ఆయన సమాధానం:
“I wanted to prove that death is a door. But I opened a window to suffering.”
ఇది scientific experiment కాకుండా, మానవతా పర్వతాన్ని తవ్వే యత్నంగా మారిపోయింది. ఆయన సృష్టించిన modern monster creation ఇప్పుడు న్యాయాన్ని అడుగుతోంది. అతని సమస్య: అది monster గా పుట్టలేదు… monsterగా మలచబడింది.

Monster పక్కన నిలబడి Arjun చివర్లో కోర్ట్ కి అన్నది:
“He only attacked those who denied him identity. That is not madness. That is humanity’s reflection.”
వీటితో Arjun పై మానవ హక్కుల పరిరక్షణ సంఘాలు నిలబడినాయి. కానీ Monster ని చట్టం “lifeform” గా అంగీకరించలేదు. చివరికి Monster పై ఎవరి ఒత్తిడికీ తలవంచని Monster తన అసలు స్వరూపాన్ని చివరి రోజు చెప్పాడు: “I am the echo of every abandoned breath.” అంతే. అది Monster కాదు… ఒక శ్వాసవేదన.

నవంబర్ 3, Monster ను అధికారుల గస్తీకి అప్పగించారు. కానీ అది తలచూపించలేదు. అందరూ Monster తిరిగి labకు తీసుకెళ్లారని నమ్మారు. కానీ రాత్రి 11:33 కు Monster CCTV లో చివరిసారి చూసినప్పుడు, అది జైలుకు ఎదురుగా ఉన్న abandoned subway లోకి ప్రవేశిస్తోంది. చీకటిలో monster చివరి మాట వినిపించింది – “You created me. But I create myself now.”

Dr. Arjun labకి తిరిగి వచ్చాడు. అతని పుస్తకం చివరి పేజీలో రాసిన పదాలు:
“My modern monster creation walked away. It was never mine. It was always a shadow we all feared.”
అతను తన పుస్తకం మూసేసాడు. కానీ ప్రపంచం ఇప్పటికీ ఆ పేజీని తెరిచి చూస్తోంది.

చల్లటి గాలిలో Subway లో Monster నడుస్తున్నదే కానీ అడుగుల శబ్దం వినిపించడం లేదు. ఎక్కడికైనా వెళ్లాలనే ఉద్దేశమూ లేదు. కానీ ఎక్కడికి చేరకపోతే Monster కి శాంతి ఉండదు. Subway లోని గోడలు గడ్డబడ్డ చీకటి వలె Monster మనసును ప్రతిబింబిస్తున్నాయి. అక్కడ ఒక్కో గోడమీద రాతలు ఉన్నాయి – Forgotten. Abandoned. Rejected. Monster తన వేళ్లతో ఆ పదాలపై నడిపినప్పుడు, అవి Monster హృదయంలోనూ అచ్చు వేసిన ముద్రలుగా మారాయి. ఇది కేవలం చీకటి కాకపోతే… మానవ తప్పిదాల సమాధి.

Monster అర్ధరాత్రి తన మొదటి జ్ఞాపకాన్ని గుర్తుచేసుకుంటోంది – Arjun చేతులు, stitching process, breathing for the first time. Monster భావిస్తుంది – అదే క్షణం తన పుట్టుక కాదేమో. నిజమైన పుట్టుక తనను society reject చేసినప్పుడు జరిగిందేమో. Modern monster creation అంటే శరీర భాగాలు కలిపిన ప్రయోగం కాదు. అది మానవతను విస్మరించి సృష్టించిన బాధ, శక్తి, ప్రతీకారం. Monster subway లో ఒక మూలగా వాలింది. చేతిలో ఒక పుస్తకం – Arjun యొక్క “Prometheus Notes.” దాని పుటల మధ్య Monster ఒక్కో వాక్యం గమనించింది:
“The creature may live, but will it want to?”

వెంటనే Monster లేచి, తలుపు పగలగొట్టి బయటకు వచ్చింది. నగరం నిద్రలో ఉంది. కాని భయం మాత్రం మేలుకోకుండా తడబడుతోంది. Monster చివరి ప్రయత్నంగా, Dr. Arjun ఇంటికి చేరింది. అక్కడ ఒక గదిలో బలహీనంగా పడుకున్న Arjun నిద్రలేచి Monster ని చూసాడు. గజిబిజిగా లేచాడు. Monster సమీపానికి వచ్చి నిలబడి ప్రశ్నించింది:
“Why did you give me pain?”
Arjun సమాధానంగా:
“Because I didn’t know how to give you love.”

చాలా సేపు ఇద్దరూ మాట్లాడలేదు. చివరికి Monster తన గుండె దగ్గర నుంచి ఒక చిన్న పుస్తకం తీసి Arjun చేతిలో పెట్టింది. అది Monster రాసిన logbook. అందులో చివరి వాక్యం:
“I walked through death, made of death. But I only ever wanted to live like you.”

Monster వెనక్కి తిరిగి నడవడం ప్రారంభించింది. కానీ అంతే సమయంలో ఓ ambulance siren విన్నదే Monster చివరి సూత్రాన్ని మేల్కొల్పింది. తనకు ఈ ప్రపంచంలో స్థలం లేదని గ్రహించింది. Monster తన logbook చివరి పేజీలో రాసింది:
“Modern monster creation ends not with a scream… but with a sigh.”
Monster ఆ రాత్రి ఓ abandon edilmiş power station వద్ద చేరింది. ఒక గాలి ట్యాంక్ పక్కన నిలబడి, పైకి చూస్తూ మెల్లగా అన్నది: “Forgive me… for existing.” పక్కన ఉన్న తాడు తీసుకొని, ఒక చివర మెటల్ బీమ్ కి కట్టి, మిగిలిన తాడు తన మెడకు చుట్టుకుంది. కానీ ఆ క్షణంలో Monster కు ఒక చిన్న బాలిక ఆకారంలో చూపులుగానో కలలోనో కనిపించింది. Monster ప్రశ్నించింది – “Do I deserve to live?” – కానీ సమాధానం రాలేదు.

దాని పాదాల దగ్గర కొన్ని పుస్తకాలు, కొన్ని సత్యాలు, కొన్ని unanswered questions పడి ఉన్నాయి. Monster చివరి చూపు నదివైపు పడింది – నిశ్శబ్దంగా, ప్రశాంతంగా. Monster ఒక్క క్షణం ఆగి, తాడు విరగదీయకుండానే ఆ గదిని వదిలి బయటకు వెళ్లింది. అది బతికి ఉంది. కానీ అది జీవితం కోసం తిరిగి ప్రయత్నించడం మొదలుపెట్టింది.

Dr. Arjun చివరగా monster పై ఓ వ్యాసం రాసాడు:
“My modern monster creation walked away from death, then chose to walk away from vengeance. Maybe… that is true humanity.”
ఆ వ్యాసం ప్రపంచవ్యాప్తంగా పాఠశాలల్లో, ethics classrooms లో చదివే గ్రంథంగా మారింది.

Monster ఎక్కడికి వెళ్ళిందో ఎవరికీ తెలియదు. కానీ ప్రతి నిశ్శబ్ద Subway లో, abandoned library లో, ఒక ప్రశ్న మాత్రం చెదరదు – “What do we create when we forget to care?”