Love story

Chapter 1: అపరిచితులు

అర్జున్‌గారు, ఇది ముఖ్యమంత్రి గారి కార్యాలయం నుంచి వచ్చిన ఆహ్వానం,” అని అతని అసిస్టెంట్ కావ్యా ఓ బంగారు అట్టమీద ముద్రించిన ఆహ్వానపత్రాన్ని పక్కకు జరిపింది.

“సదస్సా?” అర్జున్ చేతిలో మొబైల్ తీసి తలెత్తకనే అడిగాడు.

“జాతీయ యువజన విజన్ సమ్మిట్, ఢిల్లీ లో జరుగుతుంది. అన్ని రాష్ట్రాల యువ ప్రతినిధులు వస్తారు. మీరు అక్కడ ప్రసంగించాల్సి ఉంది.”

అర్జున్ తన మొబైల్ స్క్రీన్‌ను పక్కకు వేసి, కాస్త చిరాకు తో చూసాడు. “ఇవన్నీ ఓ షో మాత్రమే కదా. నిజంగా ఏమైనా మారుతుందా ఈ మీట్‌ల వల్ల?”

“మీలో మారొచ్చు, సార్. దేశం అంతా చూస్తోంది. యువతమీద ప్రభావం ఉండాలంటే, మీరు అక్కడ ఉండాలి. ముఖ్యంగా మీరు…”

అర్జున్ కుర్చీపై వెనక్కి వాలుతూ, కొంచెం నవ్వుకున్నాడు. “అంటే, మా నాన్నగారి రాజకీయ పరిరక్షణ కోసం నేను డ్రామా వేయాలా?”

కావ్యా తల దించింది. “మీరు ఎలాగైనా పోతారు సార్. పిఎంఓ నుంచి డైరెక్ట్ మెసేజ్ వచ్చిందన్నమాట.”

అర్జున్ కొద్దిసేపు మౌనంగా ఉన్నాడు. తన క్షణికమైన స్వేచ్ఛకి ఎంత విలువ లేదో గుర్తొచ్చింది. అతని పేరు ముందు ‘ఫస్ట్ సన్’ అన్న ట్యాగ్ అన్నిటి మీద ప్రభావం చూపేది. ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా, అది దేశానికి సంబంధించింది అనిపించాలి.

“ఓకే. ఎయిర్ ఇండియా కాదు. ప్రైవేట్ జెట్ వేసుకో. ఢిల్లీకి వెళ్లొస్తా. ఫోటోలు, మీడియా, ఇవన్నీ నిన్నే చూసుకో,” అంటూ నవ్వుతూ చెప్పి, మళ్ళీ మొబైల్ స్క్రీన్‌లో కళ్ళు మునిగించాడు.

ఇండియా గేట్ వెనక భాగంలో వేసిన భారీ స్టేజ్, తెల్లటి గాలెరీలు, రంగుల జెండాలతో ముస్తాబయ్యింది. నేషనల్ యూత్ విజన్ సమ్మిట్ ప్రారంభ వేడుక ప్రారంభంకాబోతుంది. వీఐపీల కోసం ముందున్న సీట్లు ప్రత్యేకంగా రిజర్వు చేశారు.

అర్జున్ కళ్ళల్లో పూడికతో గ్లాసెస్ వేసుకుని, తన బ్లాక్ బ్లేజర్‌లోనూ వన్-షోల్డర్ బ్యాగ్‌తో నడుస్తూ వీఐపీ సీట్ల వైపు వెళ్లుతున్నాడు. ఆయన వెనకాల ముగ్గురు మీడియా వ్యక్తులు వచ్చారు—ఒకరికి లైవ్ స్ట్రీమ్, మరొకరికి బూమ్ మైక్, మూడోది కెమెరా.

“ఏదైనా సీరియస్ డిబేట్ ఉంటే, నేనెక్కడైనా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోతాను. హెచ్చరించండి,” అర్జున్ తానెవ్వరినీ ఊహించనట్టు నవ్వుతూ చెప్పాడు.

అప్పుడు, స్టేజ్ పక్కన నిలబడ్డ ఒక యువకుడిపై అతని దృష్టి పడింది.

నీలం జీన్స్, తెల్లటి శర్ట్ మీద ముదురైన నేవీ బ్లేజర్, మెరిసే జెత్పిన్. అతడి తీరు సూటిగా, చిరునవ్వు ఏ మాత్రం పడకుండా, ఖచ్చితంగా ఆంగ్ల రాజవంశానికే చెందినట్టు అనిపించింది. కళ్లద్దాలు లేకపోయినా, కళ్లల్లో ఓ చల్లదనం, దూరంగా చూస్తున్న తీరు. ఎవరికీ ఏమీ చెప్పనట్టుగా కనిపిస్తున్న వింత గౌరవం.

“ఆ బౌర్డింగ్స్ మీద ఫేస్ చూసాను,” అర్జున్ పక్కనే ఉన్న కార్యదర్శిని అడిగాడు. “అతడు ఎవరు?”

“రాహుల్ వర్మ. జోధ్‌పూర్ మహారాజు కుమారుడు. ప్రస్తుతం రాజస్థాన్ యూత్ వెల్ఫేర్ ఫౌండేషన్ చైర్మన్. యువత మీద బాగా ఆకర్షణ ఉంది. గవర్నర్ దగ్గరికి కూడా దగ్గరగా ఉంటాడు.”

“అబ్బా… ఇంకా మన దేశంలో రాజులు ఉండరా?”

కార్యదర్శి చిరునవ్వాడు. “అవును సార్, కానీ ఈ వర్మ గారికి సోషల్ మీడియాలో భారీ ఫాలోయింగ్ ఉంది. వాళ్ల హ్యాష్‌ట్యాగ్ కూడా ట్రెండింగ్‌లో ఉంది: #PrinceForThePeople.”

అర్జున్ కాసేపు నిశబ్దంగా ఉన్నాడు. అటువైపు చూస్తూ, “Interesting…” అనుకున్నాడు. అందరు మెచ్చిన మనిషి అంటే తాను ఒక టెస్ట్ చేయాలి.

ఆ సమయానికి, వేదికపై సంచలనం మొదలైంది. లైవ్ కవరేజ్ స్టార్ట్ అయ్యింది. ముగ్గురు ప్రతినిధులు ప్రసంగించబోతున్నారు.

రాహుల్ వర్మ వేదికపైకి వెళ్లాడు.

ఆత్మవిశ్వాసంతో మైక్ పట్టుకున్న రాహుల్ తన పదాలను కొంచెం వెనకేసుకుని, స్పష్టంగా మాట్లాడాడు.

“మన యువతలో శక్తి ఉంది. ఆ శక్తిని తీర్చిదిద్దే బాధ్యత మన సిస్టమ్ మీద ఉంది. కానీ, ఆ సిస్టమ్ యువతకి సమాధానం చెప్పేలా తయారవ్వాలి…”

అర్జున్ కుర్చీలో వాలుతూ ముసిముసిగా నవ్వాడు. “ఇదేనా ప్రజల ప్రిన్స్? బోల్డగా ఆంగ్లంలో మాట్లాడితే రాజు అనిపిస్తాడా?”

అతడి మాటలకు పక్కనున్న యువతి నోరు విరబూనింది. “వీళ్లు బాగానే మాట్లాడారు. క్లారిటీ ఉంది.”

అర్జున్ చూసి నవ్వాడు. “క్లారిటీ కంటే క్యారెక్టర్ ముఖ్యం. చూడదాం ఇంకెవరెవరున్నారు ఈ డ్రామాలో.”

సదస్సు రెండో రోజు, చిన్న గ్రూప్ డిస్కషన్ కోసం నాలుగు వేదికలు ఏర్పాటు చేశారు. దేశంలోని ప్రతినిధులు విభాగాలవారీగా చర్చించాల్సి ఉంది. అర్జున్, రాహుల్ ఇద్దరూ “Youth & Governance” సెషన్‌కు సెలెక్ట్ అయ్యారు.

ఒక రౌండ్ టేబుల్ చుట్టూ పదిమంది కుర్చీలు. ఒక్కో వ్యక్తి తన అభిప్రాయాన్ని చెప్పాల్సి ఉంది.

ఒక యువతి మాట్లాడుతున్నపుడు, అర్జున్ చేతిలో పెన్నుతో గాల్లో గీస్తూ బోర్‌ అయినట్టు నటించాడు. తన వంతు వచ్చే వరకు సెల్‌ఫోన్‌లో స్క్రోల్ చేస్తూ పక్కవారితో చిన్నగా నవ్వుకుంటూ ఉన్నాడు.

తనకి వచ్చిన వెంటనే, నెమ్మదిగా లేచాడు. “సరే… అందరికీ అభిప్రాయాలు ఉంటాయి. కానీ నిజంగా యువత ప్రభుత్వంలో పాలుపంచుకుంటుందా? లేక వాళ్లని వేదికల మీద ఆప్యాయంగా చూపించి, తర్వాత మర్చిపోతామా?”

అతడి వ్యాఖ్యలకే మితంగా నవ్వులు వినిపించాయి. కానీ, రాహుల్ మాత్రం మైక్ పట్టుకుని తడికిపోలేదు.

“మీరు చెప్పింది కాస్త నిజమేనేమో. కానీ, మీరు వాటిని పక్కన పెట్టి చర్చ కాకుండా సెటైర్ చేస్తే, మిగతా వాళ్లని నిరుత్సాహపరిస్తారు.”

అర్జున్ చెవికి టక్కున పదం పడింది. “ఓహ్, సెటైర్ ఆగిపెట్టు అంటారా? మీరు ఏదైనా చర్చలో పాల్గొన్నారా గతంలో? లేక డైరెక్ట్ రాయల్ బ్యాల్కనీలోంచి చూస్తూ కామెంట్ చేయడం అలవాటా?”

రాహుల్ ఒక్క క్షణం చూసి, నవ్వుకున్నాడు. “మేము రాయల్ బ్యాల్కనీల్లోంచి చూస్తేనేమో… కానీ మీలాంటి వాళ్లు మాత్రం Instagram LIVE లో ఉత్సాహంగా వేదికలు ఎక్కతారు.”

చుట్టూ ఉన్న వాళ్లంతా కంగారుపడ్డారు. ఇద్దరి మధ్య మాటల వాడి వేడి తారస్థాయికి చేరింది.
ఒక మీడియా ప్రతినిధి కాసేపటికే లైవ్ వీడియో పెట్టాడు. #ClashOfYouth అనే హ్యాష్‌ట్యాగ్ మొదలైపోయింది.

ఒక సభ్యుడు తలచూపుతూ అన్నాడు, “Please, both of you… discussion not drama.”

రాహుల్ కూలగా వాలిపోయాడు. “Discussion is drama, sometimes. Depends on the actors.”

అర్జున్ అతడిని అసహ్యంగా చూసి కుర్చీలో వాలిపోయాడు. ఆ విరోధం పూర్తిగా మొదలైపోయింది. చిన్న వాక్యాల్లోనే ఇద్దరూ తమలో ఒకరికి ఒకరు ఎంత అసహ్యం అని చూపించారు.

మాటలు ముగిశాక, బయట మీడియా వాళ్లు ఇద్దరి ఫోటోల కోసం ఎదురు చూస్తూ నిలబడ్డారు. వేదిక బయట వాళ్ల ఇద్దరి ముఖాల్లో కూడా స్పష్టమైన అసహనం కనిపించింది.

“ఇది ఇంకెంత బలంగా వైరల్ అవుతుంది?” అంటూ అర్జున్ తల్లి – దేశ ప్రధాని అశ్విని రెడ్డి – తన అధికార సహాయకుడిని ప్రశ్నించింది. ఆమె ముఖం మీద కోపం మించి, ఆందోళన కనిపించింది.

“మేడం, #ClashOfYouth ట్రెండ్ అవుతోంది. వీడియో రెండు గంటల్లో మిలియన్ వ్యూస్ దాటింది.”

ఆమె వత్తిడి పడినట్టు టేబుల్ మీద అరచేతితో మెల్లగా తడామడిగా కొట్టింది. “అర్జున్ తలకి ఏమైంది? నాకు చెప్పకుండా ఆ డిబేట్‌కు వెళ్లి, ఇలా PR ఫెయిల్యూర్ తీసుకొచ్చాడు!”

ఇక రాహుల్ తరఫు రాజ కుటుంబంలో కూడా అలజడి మొదలైపోయింది.

“ఈ మొత్తం సంఘటన మా గౌరవాన్ని దెబ్బతీస్తుంది,” జోధ్‌పూర్ రాణి గౌరీదేవి, ఆమె సెక్రటరీతో గట్టిగా అన్నారు. “Rahul చాలా పద్ధతిగా ఉంటాడు. కానీ ఈసారి అతనెందుకు అతన్ని దించాడో అర్థం కావట్లేదు.”

ఇటు పిఎంఓ, అటు రాజ కుటుంబపు పిఆర్ టీమ్స్ కలిసాయి.

ఒక మితమైన ప్లాన్ వచ్చింది: “Unity of Youth” అనే కొత్త పబ్లిక్ క్యాంపెయిన్‌కి బ్రాండ్ అంబాసిడర్ల్లా అర్జున్, రాహుల్ ఇద్దరూ కనిపించాలి.

దీన్ని న్యూస్ మీడియా ముందు ప్రెస్ కాన్ఫరెన్స్‌గా ప్రణాళిక పెట్టారు.

ఒక పాత బంగళాలో ఏర్పాటు చేసిన గార్డెన్ ప్రెస్ మీట్‌లో, అర్జున్ తెల్లటి లినెన్ షర్ట్ వేసుకుని, ముఖంలో స్పష్టం కాని చిరునవ్వుతో కూర్చున్నాడు. రాహుల్ పక్కన నేరుగా కూర్చున్నాడు – బ్లేజర్ తుడుచుకుంటూ, మొహం పై ఎలాంటి భావం లేకుండా.

కెమెరాలు ఆనవాళ్లుగా సెట్ అయ్యాయి.

“ఇప్పుడు మాట్లాడేది మన భారత యువతే…” అనే మొదటి వాక్యంతో రాహుల్ ప్రారంభించాడు.

అర్జున్ వెంటనే కలిపాడు: “…ఎన్ని భేదాలున్నా, మన లక్ష్యం ఒక్కటే: ఫ్యూచర్ బెటర్ చెయ్యాలి.”

ఫోటోగ్రాఫర్లు క్లిక్ క్లిక్ క్లిక్.

ఒక రిపోర్టర్ ప్రశ్నించాడు: “మీ ఇద్దరూ గ్రూప్ డిబేట్‌లో ఘర్షణకు కారణమైన విషయం ఏంటి?”

అర్జున్, రాహుల్ ఒకరికొకరు చూసుకున్నారు. క్షణం మౌనం.

అర్జున్ నవ్వుతూ: “ఓ చిన్న అపోహ. మా ఇద్దరినీ కొంచెం స్టేజి డిమాండింగ్ చేసిందేమో!”

రాహుల్ మళ్లీ అదే స్తాయిలో నవ్వుతూ అన్నాడు: “అంతే! ఇప్పుడు మేము మంచి మిత్రులం.”

ఆ చూపులు మాత్రం వేరు చెప్పారు. మాటలు వేరేలా ఉన్నా, మౌనం మరోదాన్ని చెప్పింది.

ప్రెస్ మీట్ ముగిసిన తరువాత, ఇద్దరికీ ఒకే కార్‌లో బయటికి వెళ్లాలని సూచించారు. ఫోటోలు, వీడియోల కోసం. Forced optics.

చార్కోల్ బ్లాక్ మర్సిడెస్ బయట ఎదురుగా సిద్ధంగా ఉంది. డ్రైవర్ డోర్ ఓపెన్ చేశాడు. ముందు మీడియా ఫ్లాష్‌లు బ్లింక్ అవుతున్నాయి.

“మీరు ఇద్దరూ బయటపడకుండా వెళ్ళండి సార్, మీడియా వెనకాలే ఉంది,” PR టీమ్ హెచ్చరించింది.

అర్జున్ ముందుగా కార్లోకి ఎక్కాడు. తల వెనక్కి వాల్చుకున్నాడు. గాజు నుండి వెలుతురు కాస్త లోపలకి జారింది. తను ఏం చేయలేనట్టు, ఓ ఆటలో చిక్కుకున్న ఆటగాడిలా ఉన్నాడు.

రాహుల్ సైలెంట్‌గా పక్కగా కూర్చున్నాడు. కార్ కదిలింది. కొద్దిసేపు విండో బయట చూసాడు. తర్వాత మొహం అర్జున్ వైపుకు తిప్పాడు.

“మీరు ఎప్పుడూ మీడియా ముందు నటిస్తే సరిపోతుంది అనుకుంటారా?” రాహుల్ శాంతంగా, కానీ కొంచెం గట్టిగా అడిగాడు.

అర్జున్ నవ్వేశాడు. “మీరు ఎప్పుడూ హై-గ్రౌండ్ మీద నుంచే మాట్లాడతారు. అలవాటే అయిపోయిందా?”

“అలవాటేమో. కానీ నిజంగా మాట్లాడితేనే పరిష్కారం కనపడుతుంది.”

అర్జున్ అంచలంగా చూసి అన్నాడు, “మీ మాటలలో రాజకీయముంది, కానీ హృదయంలేదు.”

ఒక క్షణం మౌనం.

“మీరు అన్నంత తక్కువ కాను. కానీ మీరు మాట్లాడేది మిమ్మల్ని బాగుపరిచేందుకు కాదు. మీనల్లా ఎవరో మరో వ్యక్తిని మైండ్ చేయించేందుకు.”

అర్జున్ కొంచెం షాక్ అయినట్టు చూస్తూ అన్నాడు, “ఏం చెబుతున్నావ్ నీవు…?”

రాహుల్ చిన్నగా నవ్వాడు. “మీకు మీ గురించి తెలుసుకోవడం కూడా ఓ ప్రయాణం. మీరు ఆ ప్రారంభంలో ఉన్నారు అనుకుంటున్నాను.”

కారు మళ్లీ ట్రాఫిక్‌లో నిలిచింది. బయట హారన్‌లు, పొడుగుచేసిన ఫ్లెక్స్‌లు, న్యూస్ ఛానల్ OB వాహనాలు కనపడుతున్నాయి.

ఒకింత నిశ్శబ్దం కార్‌లో తూర్పు వెలుతురిలా కూర్చుంది.

రాహుల్ తల తిరగకుండా అన్నాడు, “ప్రపంచం మనల్ని ఎలా చూస్తుందో మేము నిర్ణయించలేము. కానీ మనం ఒకరినొకరం ఎలా చూస్తామో, అది మాత్రం మన దగ్గరే ఉంది.”

అర్జున్ తల తిప్పి చూసాడు. ఫస్ట్ టైం రాహుల్‌ని పూర్తిగా గమనించాడు.

ఇంతవరకూ అతడిని ‘ఇమేజ్’గానే చూసాడు. ఇప్పుడు, ఓ మనిషిని చూశాడు.

📖 Chapter 2: స్నేహం

ఒక పక్క ఫోన్ వibration, మరో పక్క వర్షపు చినుకులు గాజుపై పడుతూ మోగుతున్న శబ్దం. హైదరాబాదులోని అర్జున్ ఇంట్లో ఉదయం అలా మొదలైంది. లివింగ్‌రూమ్ సోఫాలో వాలిపోయి, మొబైల్ చూస్తున్నాడు. స్క్రీన్ మీద పేరుకైన మెసేజ్:

“If you’re still in Delhi this weekend, drop by. Something quieter than a debate stage. – Rahul.”

అర్జున్ ఓ సెకను ఆగాడు. అప్పుడే తనను చిన్నగా చూసిన వాడే ఇప్పుడు ఆహ్వానిస్తున్నాడా? ఇది నిజంగా ఆహ్వానమా లేక ఇంకో లెవెల్‌కి రిప్లై? గుండెలో ఏదో పిరికిదనం. అయినా, చదవగానే చిన్నగా నవ్వాడు.

“Quiet, ah?” మౌనంగా తాను అనుకున్నాడు. “That’s a threat or an offer?”

ఆ మెసేజ్‌కి వెంటనే అర్జున్ రిప్లై ఇవ్వలేదు. కానీ ఆ రోజంతా ఆలోచన మాత్రం వెనకాలే తిరుగుతూ వచ్చింది. Cabinet discussionsలో కూడా అర్జున్ తీరు తేడాగా మారింది. ఎవరికీ ఏమీ చెప్పలేను కానీ ఏదో లోపల పులికించేసిన భావన.

సాయంత్రం కావ్యా దగ్గరకి వచ్చాడు.

“ఇంకా ఢిల్లీలో ఒకరోజు ఉండొచ్చా?” అన్నాడు అర్జున్, కాఫీ తాగుతూ.

కావ్యా కంగారుగా చూసింది. “ఒక్క రోజు మాత్రమేనా? Usually you hate staying longer!”

అర్జున్ భలే లైట్‌గా నవ్వాడు. “ఒక్క రోజు సరిపోతుందేమో.”

“అదేంటీ ప్రస్తుతంలో ఫీలింగ్‌లా మాట్లాడుతున్నావ్?” – ఆమె ఎదురు ప్రశ్న.

“Feel అయితే ఫీలే, explain చేయడం నాకు రాదు. Address save చేస్కో, రేపు ఈ ఆర్ట్ గాలరీకి వెళ్దాం.”

“ఆర్ట్ గాలరీ?”

“ఒక రాజకుమారుడు ఆహ్వానిస్తే… నడక అడ్డుకోలేం కదా!” అర్జున్ హావలో మెల్లి ఉత్సాహం.

---

రేపటి ప్రణాళికల్లో ఆ పేరే ప్రధానంగా నిలిచింది – Rahul.
అయినా, ఆ వచనంలో ఆహ్వానం కన్నా ఒక అనుమానం ఎక్కువ. కానీ అర్జున్ తొలి సారి ఓపెన్‌గా అడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానం వెతుకుతున్నట్టున్నాడు:

“What if he’s not who I think he is?”

చెక్కల తలుపు తీయగానే, ఒక వెచ్చటి వెలుతురు అర్జున్ మొహాన్ని తాకింది. గాలరీ అంతా ఆరెంజ్ షేడ్స్‌ లో మెరిసిపోతూ, గోడల మీద పండిన నీరెండు రంగులు, బూడిద రంగు ఫోటోలు, కొంచెం శబ్దమేమీ లేని మ్యూజిక్ ప్లేయర్ నెమ్మదిగా బోస్ బోస్‌గా విన్నపడే వాయిస్ వలె వినిపిస్తోంది.

అర్జున్ తలతిప్పి చూశాడు. మూలన రాహుల్ నిలబడి ఉన్నాడు. నీలం వాస్ర్తాలు, మామూలు స్నీకర్స్, కానీ ముఖంలో ఓ ప్రశాంతత.

“సరిగ్గా టైమ్‌కే వచ్చావు,” అన్నాడు రాహుల్, ఎవరైనా స్నేహితుడిలా కాకుండా, చాలా సూటిగా.

అర్జున్ చుట్టూ చూస్తూ అన్నాడు, “మీ ఎంపిక కాస్త ఆశ్చర్యంగా ఉంది. నేను ఊహించిన రాజకుమారుడు ఇవే ఫోటోలు పెట్టడంటారా!”

“అసలు వాళ్ళే కాదు. ఇవి నేను తీసినవి.”

ఓ క్షణం అర్జున్‌కి అసహనం వేసింది. “నిజంగా?”

“హ్మ్,” రాహుల్ సాదాగా తల ఊపాడు. “యాత్రల్లో తీసినవి. నాలో మౌనం ఉండేది ఇదే, ఫ్రేమ్‌ల్లో పెట్టి చూస్తే కొంత బోధించుకుంటాను.”

అర్జున్ ఒక ఫోటో దగ్గరకు వెళ్లాడు. ఓ పల్లెటూరి వృద్ధురాలు, చేతిలో నూనె దీపం పట్టుకుని చూస్తోంది. చీకట్లో ఆమె ముఖం ఒకచోట మెరిసిపోతుంది.

“ఇది బాగుంది. కానీ మేము ఇలా ఆలోచించం. మేము… పవర్, ఫాలోయింగ్, కంట్రోల్.”

రాహుల్ నవ్వుకున్నాడు. “మీరు ఎప్పుడూ ‘మేము’ అంటారు. ‘మీ’ గురించి మాటేమీ చెప్పరు.”

అర్జున్ కాసేపు మౌనంగా నిలిచాడు. అలా ఎవ్వరికీ తనలోని ఆ లోతును చూపించలేదు. కానీ ఈ చోటు, ఈ వెచ్చదనం, ఈ వింత రాజకుమారుడి ప్రశాంతత – తనను తీయనిచ్చింది.

“చాలా కాలంగా, ఎవరూ నాకు ఇలా ప్రశ్న వేయలేదు,” అన్నాడు నెమ్మదిగా.

“అది సమాధానం కావచ్చు,” రాహుల్ తల తిప్పకుండా అన్నాడు.

అర్జున్ నవ్వుకున్నాడు. “ఓకే, ప్రిన్స్ వర్మా. ఈ గ్యాలరీ మచ్చుకైనా ఒక విని మాట లేదనుకుంటా. కాఫీ ఉంటుందా?”

“వెనక గది,” అన్నాడు రాహుల్, అతడి usual seriousnessకే భిన్నంగా కొంచెం చిరునవ్వుతో.

అర్జున్ అతడి వెంట నడిచాడు.

అది ఆరంభం — ఒక గోడల మధ్య ఉన్న ప్రేమకంటే, మాటల మధ్య అర్థమయ్యే స్నేహానికి.

న్యూఢిల్లీలో ఆ రాత్రి మధురంగా చల్లగా ఉంది. గాలిలో పచ్చిక వాసన, వంటశాలల నుంచి వచ్చే మసాలా సుగంధాలు కలిసిపోయాయి. రాహుల్ డ్రైవింగ్ సీట్లో ఉన్నాడు, అర్జున్ పక్కన వాలిపోయాడు – విండో తెరిచి చేతిని బయటకి ఉంచి, గాలి తాకిడిని ఆస్వాదిస్తున్నాడు.

“Delhi smells different at night,” అన్నాడు అర్జున్.

“ఎప్పుడూ కాదు,” రాహుల్ steering వైపు చూస్తూ అన్నాడు. “కానీ నువ్వు గమనిస్తే, ఒకసారి నిశ్శబ్దంగా ఉన్నప్పుడు – ఆ వాసనలో చరిత్ర ఉంది.”

అర్జున్ నవ్వాడు. “ఓహ్, ప్రిన్స్ ఫిలాసఫర్ కూడా! Do you always talk like a 19th-century poet?”

“కొందరికి పాతదనం వెచ్చదనం కలిగిస్తుంది,” రాహుల్ చెప్పాడు, కొంచెం తేజంగా.

ఒక సైడ్ స్ట్రీట్ వైపు మళ్లారు. ఓ చిన్న క్యాఫే – రోడ్ సైడ్ లో vintage స్టైల్ బల్లలు, పసుపు రంగు దీపాలు.

“నిజంగా డిన్నర్ ఇక్కడే?” అర్జున్ అడిగాడు.

“ఊహించలేదు కదా?” రాహుల్ నవ్వుకున్నాడు.

ఆర్డర్ వచ్చేసింది – బిర్యానీ, రెండు కప్పులు జాజికాయ తేయిలా, మరియు ఓ చిన్న బ్రౌని. రాహుల్ చేతిలో కప్పు పట్టుకుని చిందిస్తూ అన్నాడు, “Tell me something that’s not in the news.”

అర్జున్ కాసేపు ఆలోచించాడు. “నేను చిన్నప్పుడు నడవటం lateగా నేర్చుకున్నాను. నా స్కూల్‌కి వెళ్తున్నప్పుడు కూడా నా దగ్గర ఒక చెక్క పగడా ఉండేది. అమ్మ అంత సింపుల్‌గా చెప్పేది కాదు, కానీ నేను మాత్రం దాన్ని చిన్న proudగా భావించేవాణ్ని.”

రాహుల్ ఆశ్చర్యంగా చూసాడు. “అలా? That doesn’t sound like the boy who lectures panels.”

“అదే point. మనం ఎవరో అనేది చాలా మందికి తెలిసే అరుదు.”

“అవును. ఎప్పుడూ ఎవరో చూపిస్తారు, ఎవరో కాదనుకుంటాం. మనం మిగిలేది అంతే – నిస్సహాయంగా నమ్మాల్సిందే.”

రెండు కప్పులు ఖాళీ అయ్యాయి.

రాత్రి పదకొండు దాటింది. రాహుల్ మళ్లీ కారు స్టార్ట్ చేశాడు. ఈసారి రోడ్లు ఖాళీగా ఉన్నాయి.

కారు మెల్లగా సాగుతోంది. పాటలు ఆడటం లేదు. ఇద్దరూ మాట్లాడడం లేదు. కానీ వాతావరణం మాటల్లా మారుతోంది.

“ఇది నాక్కూడా కొత్తే,” అన్నాడు అర్జున్, కారు కిటికీకి తలవాల్చుకుంటూ. “Usually, conversations end with sarcasm.”

“అవి మొదలవ్వాలని నీవు ఇష్టపడితే,” రాహుల్ చూసి చిరునవ్వాడు.

ఈ సమయంలో అర్జున్ మొహంలో ఏదో కొత్త ప్రశాంతత కనిపించింది – ఏ రాజకీయ నాయకుడి కుమారుడిగా కాకుండా, ఒక మానవునిగా అతను కనిపించాడు.

ఊహించకుండా ఓ తడిచిన గాలి లోపలికి జారింది. windshield మీద మొదటి చినుకులు పడే శబ్దం మెల్లగా మొదలయ్యింది — చప్ప… చప్ప…

“ఓహ్! అతిథిగా వర్షం,” అర్జున్ తన చేతిని బయటకు నెమ్మదిగా చాపుతూ అన్నాడు.

“ఇది ఢిల్లీ కాదు. ఇది వింత ఢిల్లీ. ఇలాంటి రాత్రులు రోజూ రావు,” రాహుల్ steering ఓపికగా పట్టుకుంటూ అన్నాడు.

గాలి బలంగా ఊదింది. వర్షం లోపలికి జారిపోతుండటంతో, రాహుల్ కార్‌ను రోడ్డుపక్కన ఆపాడు. ఇద్దరూ ఒకే సమయంలో ముందుకు వంగి glove box‌లో tissues కోసం తడవడమే, చేతులు తాకడం కూడా అదే సమయంలో జరిగింది.

ఓ చిన్న తాకిడే – కానీ అదే ఓ మౌనపు మోసంగం లాగా.

ఒక క్షణం ఇద్దరి మధ్య మౌనం.

అర్జున్ తడిచిన గాజుపై వేళ్లతో ఓ గీత గీస్తూ అన్నాడు, “సరే. నేను అడుగుతాను.”

రాహుల్ చూసాడు. “ఏంటి?”

“ఇంతగా మౌనంగా ఉండే నీవు, పబ్లిక్ ఫ్రెండ్షిప్ నాటకం ఒప్పుకున్నావ్ ఎలా? ఎమోషనల్ దొంగిలింపు కదా అది.”

రాహుల్ వింతగా నవ్వాడు. “నటించడానికి కాదు. ఒకసారి నిజంగా మాట్లాడతావేమో అనిపించింది.”

అర్జున్ అతని ముఖాన్ని చూసాడు. ఏదో సీరియస్ మాట, కానీ delivery playful.

“నీ ఉద్దేశాలు ఎప్పుడూ కోడిగుడ్డు లాంటి గదిలో వేసిన పదార్థాల్లా ఉంటాయి,” అర్జున్ నవ్వాడు. “గట్టిగా కొడితే… బైటకి వస్తాయి.”

“అయినా లోపల కూర ఉండొచ్చు,” రాహుల్ అంటూనే, అతని మీద ఒక చిన్న నీటి చుక్క నెమ్మదిగా తుడిచాడు – అర్జున్ మానసికంగా క్షణం నిశ్చలంగా ఉన్నాడు.

వర్షం గట్టిగా పడుతోంది. కారు లోపల తడిగా మారింది. కానీ లోపల ఉండే ఆ గాలి — ఏదో కొత్త స్పర్శతో నిండి ఉంది.

ఒక మోమెంట్ – Neither flirtation, nor accident.
Just comfort. Unnamed, unanalyzed.

“ఒక రోజు తర్వాత, నువ్వు ఇదంతా మర్చిపోతావేమో,” అన్నాడు అర్జున్ మౌనంగా.

రాహుల్ చూశాడు, నెమ్మదిగా తల ఊపాడు. “కానీ ఈ క్షణం మాత్రం నిజం.”

వర్షం ఇంకా పతపతలాడుతోంది. కార్ విండోపై చినుకుల నాట్యం గుండె ధ్వనిలా కొనసాగుతోంది – రిపిట్ అయ్యే ఒక అందమైన అవగాహన.

అర్జున్ మౌనంగా బాగున్నాడు. చేతిని గాజుపై ఆనించి, తల వెనక్కి వాల్చాడు. రాహుల్ డ్రైవింగ్ సీట్లో ఉన్నప్పటికీ, steering-wheelని వదిలేసి కుర్చీలో తన చేతులు నిదానంగా బిగించాడు. అతని చూపు అర్జున్ చేతులమీదే నిలిచింది.

చీకట్లోంచి వెలుగు ఎక్కడో ప్రక్క వీధి దీపం నుండి కార్‌లోకి జారింది – అంతా నీలపు షేడ్స్‌లో. ఇద్దరి ముఖాలపై అదే వెలుగు జారింది.

ఒక పగటి పోరాటం, ఒక రాత్రి నిశ్శబ్దం – మధ్యలో ఎవరో అనుకోకుండా ఒకరికొకరు దగ్గరవుతున్నారు.

అర్జున్ మెల్లగా తన వేళ్లతో విండో మీద గీసిన గీత తొలగించాడు. అప్పుడే తను ఏమవుతున్నాడో తెలిసినట్టు తల తిప్పి రాహుల్‌ వైపు చూసాడు.

రాహుల్ కాస్త సిగ్గుపడ్డట్టు ముఖం తిప్పాడు. కానీ ఆ మౌనంలో ఓ స్వభావం ఉంది – retreat కాదు, acceptance.

“ఇదంతా… దూరంగా ఉండాల్సిన మనుషుల మధ్య జరగదూ?” అర్జున్ ప్రశ్నించాడు, తలకిందిగా చూస్తూ.

“కానీ మనం దూరంగా ఉండాలనే నిబంధన ఎవరైనా రాసారా?” రాహుల్ స్పందించాడు, నిశ్శబ్దంగా, కానీ చీలిన గొంతుతో.

అర్జున్ అతడివైపు కిందకు వాలుతూ కొంచెం దగ్గరగా కూర్చున్నాడు. పక్కగదిలో రెస్టారెంట్‌లో పాడే పాటల శబ్దం కార్‌లోకి ఆవిరై వచ్చింది.

ఒక పటాఫీ మధ్యలో – రాహుల్ చేతి వదులుకు అర్జున్ వేళ్లు తాకాయి.

ఎలా వచ్చిందో చెప్పలేరు. ఎందుకు ఆగలేకపోయారో కూడా చెప్పలేరు. కానీ ఆ స్పర్శ, ఆ క్షణం – ఒక్క పదం లేకుండానే అన్నింటిని చెప్పేసింది.

రాహుల్ చేతిని పూర్తిగా పట్టుకోలేదు, కానీ తిప్పలేడు కూడా. అర్జున్ చేతి వేళ్లు అతని గజరాలో చుట్టుకున్నాయి.

ఇద్దరూ మాట్లాడలేదు. మాట్లాడలేరు కూడా.
బయట వర్షం పడుతోంది. లోపల – ఏదో తొలిసారి, వాళ్లిద్దరి మధ్య తడిసిన మౌన ప్రేమ మొదలవుతోంది.

📖 Chapter 3: ప్రేమ రాజ్యం

ఢిల్లీ చలికాలం గాలిలో ఓ పుదీనా తేమ. చెట్ల మీద వేసిన లైట్లు మెరిసేలా ఉన్నాయి, కానీ వారిద్దరి ప్రేమ ముదిరేది – నీడల్లో.

ఒక పాత గ్రంధాలయం ఎదురుగా ఉన్న చిన్న కాఫే – అక్కడి టేబుల్ చివర, దట్టమైన చాయలలో కూర్చొని ఉన్నాడు రాహుల్. నేరుగా అర్జున్ వచ్చి అతని ఎదురుగా కూర్చున్నాడు.

“డిస్క్రీట్‌గానే వచ్చావు. మినిస్టర్స్ కదలికల కంటే నీ లో పద్ధతి ఎక్కువ,” అన్నాడు రాహుల్ చిరునవ్వుతో.

“నన్ను ఎవరూ ఫాలో అవడంలేదు, కానీ నా శ్వాస కూడా రిపోర్ట్ అయిపోతుంది,” అర్జున్ coffee మగ్గుతూ అన్నాడు.

రోజూ మధ్యాహ్నం ఒక మెసేజ్:

“Free for 20 minutes?”
“Only if you’re buying the coffee.”

అవి ప్రేమ ఒప్పందాలుగా మారుతున్నాయి.

నెలరోజులుగా – వాళ్ళ మధ్య ప్రేమ ఓ అరగంట నిడివి కలిగిన, సిగరెట్ పొగలో కనిపించని గాఢత కలిగిన మౌన సంభాషణగా రూపుదిద్దుకుంది.

ఒకసారి చందిని చౌక్‌ లోని ఓ వీధి బుక్‌షాప్‌కి ఇద్దరూ disguise లో వెళ్లారు. రాహుల్ అడ్డంగా కప్పు, అర్జున్ ఒక ఫ్రేమ్‌లెస్ స్పెక్స్‌తో. పుస్తకాల మధ్య నవ్వులు, సాహిత్యంలో దాగిన పలు కోణాలు.

“నిజంగా ఈ ప్రపంచం మనకోసం తలకిందులైపోతుందా?” అర్జున్ అడిగాడు ఒకసారి.

రాహుల్ జవాబిచ్చాడు, “ఒక నిమిషం మనం బయట ప్రపంచాన్ని మర్చిపోతే, అది నిజమే కాదా?”

ఒక చెత్త వార్త ఏదైనా బయటకు వచ్చినప్పుడు, వాళ్లిద్దరూ చాట్‌లో నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయేవాళ్లు. కానీ ఒకే emoji – ☕️ – వస్తే, అర్ధమైపోయేది.

ఈ ప్రేమకు పేరులేవు. ఎవ్వరికీ తెలియదు. కానీ అది అక్కడే ఉంది – గాలి వలె, ఎక్కడైనా ఉండేలా. ప్రతి స్పర్శలో, ప్రతి చూపులో – ఒక రహస్య రాజ్యం.

కానీ, రహస్యంగా ఉన్న రాజ్యాలు ఎప్పుడైనా బయటపడతాయి కదా…

జయపురలో జరిగిన “యూత్ & గెందర్ రైట్స్” కాన్ఫరెన్స్‌ లో రాహుల్ ముఖ్య అతిథిగా పాల్గొన్నాడు. గందరగోళం లేకుండా మాట్లాడే అతడి శైలికి అలవాటున్నా, ఆ రోజు మాటల్లో మాత్రం ఏదో ఆత్మీయత ఎక్కువగా కనిపించింది.

స్టేజ్ మీద నిలబడి, ఆ స్పష్టమైన స్వరం వినిపించింది:

“స్వేచ్ఛ మనకు హక్కు కాదు అనిపించే సమాజాల్లో ప్రేమ ఒక తిరుగుబాటే అవుతుంది. ఎవరిని ప్రేమించాలో ఎంచుకునే సామర్థ్యం – అదే మన నిజమైన స్వాతంత్ర్యం.”

వినే ప్రతి ఒక్కరూ కరతాళధ్వనితో స్పందించారు. కానీ మీడియా వాళ్లకైతే ఇది సాధారణ మాటలా అనిపించలేదు.

ఒక రిపోర్టర్ స్పష్టంగా అడిగింది:
“ప్రిన్స్ వర్మ, మీరు ఇక్కడ మీ స్వంత ప్రేమ జీవితాన్ని సూచిస్తున్నారా?”

రాహుల్ అలా నవ్వాడు, నోరు తెరవకుండానే క్షణం మౌనంగా ఉన్నాడు.
ఆ మౌనం కెమెరాల్లో బిగుసుకొని, లక్షల మంది ఫోన్ స్క్రీన్లలో ట్రెండ్ అయ్యింది.

రెండు రోజుల్లో #WhoIsHe హ్యాష్‌ట్యాగ్ మొదలైంది.
ఇవికాలం గాసిప్ చానెల్స్‌కి ఇది పండుగే.

ఒక ప్రముఖ anchor prime time‌లో ఇలా వ్యాఖ్యానించింది:

“యువరాజు మాటలు తన జీవితంలో జరుగుతున్న ఓ గంభీరమైన సంబంధాన్ని సూచిస్తున్నాయని భావించవచ్చు.
అతడి ప్రస్తుత సన్నిహితుడిగా భారత ప్రధాని కుమారుడి పేరు వినిపిస్తోంది…”

TV స్క్రీన్ పై, పక్కపక్కన రాహుల్, అర్జున్ ఫోటోలు.

అర్జున్ హైదరాబాదులో తన రూమ్‌లో నిలబడి చూసుకున్నాడు. ముఖంలో స్నేహితుల మెసేజ్లు, సోషల్ మీడియా ట్యాగ్‌లు, ఫోన్ మిస్‌డ్ కాల్స్—all piling up.

అతడి నోరు మూసుకొని ఉండిపోయింది.

ఒక క్షణం అతడి భుజం మీద ఎవరో భారం వేసినట్టుంది – అది ప్రేమ కాదు, అది ఇప్పుడు ప్రజల సందేహం.

అతడి ఫోన్ మోగింది. స్క్రీన్ మీద పేరు: MOM.

అర్జున్ తలకిందగా చూస్తూ, తన తల్లి ఆఫీసులోకి నెమ్మదిగా అడుగుపెట్టాడు. అక్కడ గోడలు దేశ భద్రత, రాజకీయ వ్యూహాలతో నిండిపోయి ఉండేవి. కానీ ఆ రోజు… గోడల మధ్య తల్లి, కొడుకు మాత్రమే ఉన్నారు.

ప్రధాని అశ్విని రెడ్డి కుర్చీలో నిలకడగా కూర్చొని, చెయ్యిలో పేపర్ క్లిప్ తిప్పుతోంది. కళ్లలో మేఘం లేదు. గర్జన ముందు ఆగిపోయిన ఆకాశంలా నిశ్శబ్దంగా ఉంది.

“అర్జున్,” ఆమె శాంతంగా పిలిచింది.

“అమ్మ… నేను–”

“సింపుల్ గా మాట్లాడు. మమ్మీకి చెబుతున్నట్టు. ఫస్ట్ సన్ కి కాదు.”

అర్జున్ కాసేపు శ్వాస ఆపుకున్నాడు. చేతులు వణికినట్టు పెట్టి కూర్చున్నాడు.

“అది నిజమే. నేను… రాహుల్‌ను ప్రేమిస్తున్నాను.”

అశ్విని ఆ మాటలపై తన చూపు నిలిపింది. ఎలాంటి ఆశ్చర్యం కాదు, కోపం కాదు… కానీ బిగువుగా పలికింది—

“ఇది రాజకీయంగా చాలా బలహీనంగా చేయబోతుంది నన్ను. నిన్ను కాదు. నన్ను.”

“నాకు తెలిసిన మీరే… నాకు స్వేచ్ఛ నేర్పింది. నిజంగా ఉండడం నేర్పింది.”

“నిజం ఒక్కదాన్ని నీవు ఒప్పుకుంటే సరిపోదు. దేశం మొత్తం చూస్తోంది. వాళ్లకి అది అన్నివేళ్లలో digest కాదు. Especially, when you’re mine.”

అర్జున్ నోరు విప్పాడు. “మీకు నాపై నమ్మకం ఉందా?”

“ఉంది. కానీ నీవు ఈ ప్రపంచం ఎలా స్పందిస్తుందో గమనించాలి.”

తన తల్లి గదిని విడిచిపెట్టి బయటకు వచ్చేసిన అర్జున్ కళ్ళలో నీళ్ళు వణుకుతున్నాయి. రాజకీయ రణరంగం ఇదే – ప్రేమకూ ఊపిరిపొంగిన స్థానం దొరకదు.

ఇక రాహుల్ పక్షాన, రాజ కుటుంబం పరిస్థితి క్షీణించింది. మహారాజు సోదరుడు సీరియస్‌గా భద్రతా ప్రకటనలు రాసి పంపించాడు.

“ఈ సంబంధాన్ని తక్షణం విరమించాలి. మీ పౌర సంబంధాలపై ఇది ప్రతికూల ప్రభావం చూపుతుంది.”

రాహుల్ తన గదిలో నిశ్శబ్దంగా పుస్తకాల మధ్య కూర్చొని, ఒక లేఖ రాస్తున్నాడు. ఒక్కో పదం – అతడి మనస్సులో ఎన్ని ఘర్షణలు నడుస్తున్నాయో చూపిస్తూ.

“నిజం ఒకసారి ప్రేమలో ఉంటే, గౌరవం కోల్పోవడం భయం కాదు. నిన్ను మర్చిపోవడమే భయం…”

అది రాత్రి. రాహుల్ ఆ లేఖని తడిన కవర్‌లో వేసి, “To Arjun” అని రాసి, బయటకు నడిచాడు.

గతం లోపలకి లాగినట్టుంది – ఒక పాత స్మృతి పేజీ తిరిగి తెరవడం లాంటిది. అర్జున్ తన రూమ్‌లో కూర్చుని ఉన్నాడు, చేతుల్లో రాహుల్ రాసిన ఆ లేఖ.

ఆ లేఖ మాటలు మోములోంచి స్పష్టంగా వినిపిస్తున్నట్టు అనిపించాయి – అతని గొంతుతో, అతని మౌనంతో.

“అర్జున్,
ప్రేమ హుందాగా ఉండాలంటే, దాని తలుపు తెరిచి నిలబడాలి. కానీ నన్ను పట్టుకున్న గోడలు ఎక్కువవుతున్నాయి.
నిన్ను ప్రేమించడం సులువు కాదు. కానీ వదిలిపెట్టడం అంతకంటే కష్టంగా ఉంది.
ఒకరోజు మనం మాట్లాడుకోలేని ప్రపంచం కాకుండా, మాట్లాడటమే సాధారణంగా ఉండే ప్రపంచం వస్తుందని ఆశిస్తున్నాను.
Until then, I’m choosing silence.”

– రాహుల్

అర్జున్ లేఖ ముగిసిన చోట వేలును ఆపాడు. కొన్ని క్షణాల నిశ్శబ్దం. అంతలో ఫోన్ మెసేజ్ బీప్ అయ్యింది.

“Minister’s Awards Night – LIVE 8PM”

అర్జున్ లేచి నిలబడ్డాడు. ముఖం మీద తేలికగా భయం, కానీ కళ్లలో స్పష్టమైన నిశ్చయం.

అతను మైక్ ముందుకు నడవాలి. ఇది ప్రేమ కోసం కాదు. ఇది నిజం కోసం.

అతను డ్రెస్‌ అప్‌ అయ్యాడు – నెమ్మదిగా, కానీ ఒప్పందంలా. ఒక బ్లేజర్ వేసుకున్నాడు. పాకెట్‌లో రాహుల్ లేఖ పెట్టుకున్నాడు – కుడి చేతివైపు.

ఈ రాత్రి, అతడి నిజాన్ని దేశం ముందు ఉంచే రాత్రి.

ఢిల్లీ, ఇండియా గేట్ ఎదురుగా ఏర్పాటు చేసిన భారీ వేదిక. మంత్రుల జాబితా, మీడియా కవరేజ్, దేశం అంతా లైవ్ లో. స్టేజ్ వెనకాల అర్జున్ నిలబడి ఉన్నాడు. ఊపిరి నెమ్మదిగా లోపలికి పీల్చుకుంటూ – ఎదుటి మనుషులంతా మచ్చుకే కనిపిస్తున్నట్టు.

ఒక అనౌన్సర్ గళం మైక్ మీద వినిపించసాగింది:

“Ladies and Gentlemen… please welcome the son of the Prime Minister of India – Arjun Reddy!”

ప్రేక్షకుల మధ్య చప్పట్ల ధ్వని, కెమెరా ఫ్లాష్‌లు. అర్జున్ బహిరంగంగా మైక్ వైపు నడిచాడు. అతని చేతి ఉత్కంఠం గమనించినవారూ ఉన్నారు.

మైక్ ముందు నెమ్మదిగా తలెత్తి చూసి అన్నాడు:

“మీ అందరికీ ఒక సత్యం చెప్పాలనుంది. ఇది ప్రెస్ స్టేట్‌మెంట్ కాదు. ఇది నా గుండె స్వరం.”

ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దం.

“నేను ఒక మనిషిని ప్రేమిస్తున్నాను. అతడు రాహుల్ వర్మ.”

చుట్టూ నిశ్శబ్దం తొలగిపోవడం లేదు. కానీ మైక్ ఎదురుగా అర్జున్ చూపు నిలబడి ఉంది – లోతుగా, స్పష్టంగా, నిర్భయంగా.

“ఇది రాజకీయ ప్రకటన కాదు. ఇది వ్యక్తిగతం. కానీ ఎందుకంటే ఇది ఈ దేశంలో చాలా మందికి వ్యక్తిగతంగా కాదు – ఇది నిషేధితమైన ప్రేమ, దాచాల్సిన ప్రేమ, దుర్భరమైన ప్రేమగా మారిపోయింది.”

ఆ క్షణంలో ఒక్కటే వినిపించింది… చప్పట్లు.

వాటిలో మొదటి శబ్దం పక్కదారి నుండి వచ్చినది. ఎవరో మైక్ వేదికవైపు నడిచి వస్తున్నారు.

రాహుల్.

అతడు సూట్ వేసుకుని, తన చేతితో coat‌ పైనే ఉండేలా వేసుకున్న చిన్ని జాతీయ పిన్ తళతళలాడుతోంది. అతడి చూపు నేరుగా అర్జున్ వైపు.

రాహుల్ మైక్ పక్కగా ఆగాడు. ఇద్దరి మధ్య మౌనంగా ఒక క్షణం.

అర్జున్ మళ్ళీ మాట్లాడాడు. “ఇప్పుడు నేను ఎంచుకునే ఈ ప్రేమ… ఈ దేశం చూసే ప్రేమ అవుతుంది.”

రాహుల్ నెమ్మదిగా ముందుకి వచ్చి, అర్జున్ చేతిని పట్టుకున్నాడు. ఎవరూ మాటలతో ఏమి చెప్పలేరు – కానీ ఆ చేతిపట్టు చరిత్రలోకి ప్రవేశించింది.

ఫోటోలు తీస్తున్నారు. సోషల్ మీడియా నిండిపోతోంది. కానీ అర్జున్, రాహుల్ కళ్ళల్లో — బహిరంగమైన లోతుగా ఒక ప్రశాంతత.

ఇది వాళ్ల ప్రేమకు రాజ్యం కాని రాజ్యభిషేకం.