అనిరుద్ మళ్లీ ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టినప్పుడు గడచిన వారం రోజుల నుంచి తండ్రితో ఉన్న గొడవంతా గుర్తుచేసుకుంటున్నాడు. తండ్రి శశిధర్ నవంబర్‌లోనే నిర్ణయించేశాడు: “నీకు బిజినెస్ మేనేజ్‌మెంట్‌లో మాస్టర్స్ చేయించాలి అంతే. నా ఆజ్ఞ.” అనిరుద్ కు ఏదో కొత్తదనాన్ని అన్వేషించాలనే తపన—it could be photography, could be travel blogging—కానీ తండ్రి వేరే మార్గంలో నడిపించాలనుకున్నాడు.
అనిరుద్ అద్భుతమైన మెమరీ పవర్ ఉండేది. ఎన్నో ప్రతిభలు ఉన్నా తండ్రి చూపించిన దారిలోకి వెళ్ళటం అతని అశాంతికి కారణమైంది. ఈ దారి అడ్డుపడుతుందా, తోడుపడుతుందా అన్నది అనిరుద్ కి అర్థం కాని పరిస్థితి.
ఆదివారం సాయంత్రం ఇంట్లోని పెద్ద హాల్‌లో శశిధర్ పేపర్లు పట్టుకుని కూర్చున్నాడు. “అవును, ఈ యూనివర్సిటీ నుంచే నీ అడ్మిషన్ ఎంపిక చేసుకున్నాను. నువ్వు పూర్తయ్యాక మన భాద్యతలు నువ్వు తీసుకోవాలి.” అని అన్నాడు.
అనిరుద్ మౌనంగా వినేవాడిలా అనిపించినా, మనసులో మాత్రం అణిచివేయలేని అసంతృప్తి తన మదిలో అల్లుకుంది. తండ్రితో వాదన కొనసాగించి మళ్లీ గొడవ చేయడం ఇష్టం లేక మౌనంగా ఉన్నాడు.
ఆ రాత్రి మధు ఫోన్ చేశాడు. “రా తమ్ముడు, బయటికి వెళ్దాం. నీకు కొంచెం బలంగా ఉండేలా ఉంటుంది. ఒకట్రెండు కాఫీలు తాగుదాం” అని అన్నాడు. అదే రాత్రి మధు తో మాట్లాడిన తరువాత అనిరుద్ కి నిర్ణయం స్పష్టంగా తెలిసొచ్చింది: “ఎందుకిలా ఉండాలి? తండ్రి కోరికలని దాటకపోతే ముందుకు ఎలా వెళతాను? కానీ ఆయన మాట వినకుండా వెళితే మన ఇంట్లో శాంతెక్కడ?” ఈ ఆలోచనల్లోనే రాత్రివేళ ఒక డైరీ తీసుకుని రాస్తున్నాడు.
“నేను అనుకుంటున్న దారి వెళ్ళాలనుకుంటున్నా. కానీ నాది ఒక్కరికి చెందిన జీవితం కాదు. నాన్నపై గౌరవం ఉంది. అయినా నా కలల్ని ఏంచేశాను? ఇంతకాలం ఎన్నో రేపటి ఎన్నో కళలు కన్నాను”. ఇలా మదిలో అల్లుకున్న భావాలతో అనిరుద్ నిద్రలోకి జారుకున్నాడు.
ఆ వారం తరువాత అనిరుద్ ఫీజు చెల్లించేందుకు యూనివర్సిటీకెళ్లాడు. తండ్రి డిమాండ్ పై వెళ్లినప్పటికి, ఆ యూనివర్సిటీ ప్రాంగణంలో కొత్త ఉత్సాహం ఎదురయింది. కెఫేటేరియాలోకి అడుగుపెట్టినప్పుడు అతని మనసు కొంత కొంత ఉల్లాసంగా మెలిగింది. చుట్టూ గల విద్యార్థుల్లో కొందరు నవ్వులు పంచుకుంటూ ఉండగా, ఇంకొందరు ప్రాజెక్ట్ లలో బిజీగా కనపడటంతో కొత్త ఉత్సాహానికి మరో దారిలా అనిపించింది.
సెమిస్టర్‌లో క్లాసులు మొదలవుతాయనగా అనిరుద్ మూలగా కూర్చుని కాఫీ తాగుతుండగా, అప్పుడే ఒక మధురమయిన స్వరం వినిపించింది. “ఆ డోర్ దగ్గర నా వాలెట్ మరిచిపోయాను, ఒకసారి అక్కడు చూడు.” అంటూ ఒక అమ్మాయి తన స్నేహితురాలితో చెప్పింది. అనిరుద్ కు ఆ మాటలు వింటూ ఆమెను చూస్తే చాలా అందంగా కనిపించింది. మసకగా అద్దె మీద వేసిన కాంతిలా తళుక్కున మెరుస్తోంది. ఆమె మొహం పై చక్కని చిరునవ్వు, మసక వర్ణంలోనూ స్పష్టంగా పరిమళించేలా అనిపిస్తోంది.
ఆరోజు అతని చేతిలో ఉన్న కాఫీ చల్లారిపోయినా, తన హృదయం శరవేగంతో కొట్టుకుంటోంది. ఆమె స్నేహితురాలు “సలోని” ఆమెను పిలిచిన తీరు చూస్తే. ఆమె పేరు హన్సిక అని అర్థమైంది. మరోవైపు హన్సిక, తన వాలెట్ దొరకడంతో హాయిగా ఊపిరిపీల్చుకుని, సలోనితో కలిసి నవ్వలొలుకుతున్నది.
ఆ యూనివర్సిటీ ప్రాంగణంలోనే డాక్యుమెంట్ వర్క్ పూర్తయ్యాక, అనిరుద్ జాగ్రత్తగా చుట్టూ చూస్తూ వెళ్తుంటే మళ్లీ హన్సిక కనబడింది. ఈసారి ఆమె ఒక బెన్చ్ మీద కూర్చుని వాలెట్‌లో ఉన్న డబ్బులు లెక్కబెడుతోంది. సరే, “గుర్తుపట్టే అవకాశం ఉందా?” అంటూ పలకరించాలనుకున్నాడు, కానీ అజ్ఞాతంగా ఆగిపోయాడు.
నాలాగే రోజులు గడచాయి. తండ్రిని నొప్పించకుండా చిన్న చిన్న పనులు చేసుకుంటూ, ఇంట్లో మధుర వాతావరణం లేదు కానీ పెద్ద గొడవలేమీ లేకుండా సాగుతుండేది. యూనివర్సిటీలో అడ్మిషన్ వ్యవహారాలు చక్కబెట్టుకొనే క్రమంలో అనిరుద్ కి హన్సికను మరోసారి చూసే అవకాశం లభించింది. ఈసారి మాత్రం ఆమెకు కూడా అనిరుద్ ని చూసింది. తక్కువ క్రౌడ్‌లోనూ అవతల నుండి చుస్తున్న ఓ కొత్త మనిషిని చూసింది హన్సిక. అతని చూపులో ఒక చిరుగౌరవం కూడా తనకు అనిపించింది.
అలా మొదలైన పలకరింపులు అటూ ఇటూ పలికాయి. “హాయ్,” అనిరుద్ తడబడి పలికాడు. “హాయ్,” హన్సిక మోదువుగా నవ్వింది. మరో రెండుమార్లు ఇదే సన్నివేశం వస్తే, ఈ పరిచయం స్నేహంగా మారే అవకాసమ్ కనిపిస్తుంది అని అనుకున్నాడు.
ఒక రోజు మధు, అనిరుద్ ను తీసుకుని ఓ చిన్ని రొడ్డు ట్రిప్‌కు వెళ్దామనే అనుమతి తీసుకున్నాడు. శశిధర్ సహకరించడంతో, వారిద్దరూ ఒక సమీప హిల్‌టాప్‌కు వెళ్లారు. అక్కడ క్లియర్‌గా అనిరుద్ మతిపోనీలా ప్రకృతి అందాలకు మనసు లభించింది. మధు నవ్వుతూ “ చుట్టూ ఇదంతా అద్భుతం కదా! మన అటెన్షన్ ఈ జీవితం అందాలపై ఉండాలి. నీ కొత్త లైఫ్‌ని ఎంజాయ్ చేయమ్మా!” అని హితబోధ చేస్తున్నాడు. అనిరుద్ కి హృదయం కొంచెం తేలికపడింది.
ఆ ట్రిప్ నుండి తిరిగొచ్చిన రాత్రి, అనిరుద్ మళ్లీ డైరీ తీసుకున్నాడు. ఇతని ప్రతి పరామర్శలోనూ ఒక చక్కని నవ్వు తక్కువగా వదిలే వ్యక్తినే నేను రోజూ కలవాలని తాపత్రయ పడుతున్నాను. ఆమె పేరు హన్సిక, అయితే ఈ కొత్త భావన ఏమీ కాదు, ఒక మృదువైన దగ్గరగా అనిపిస్తోంది. “ఈ అనుభూతిని ఎలా ఉదాహరించగలను?” అంటూ అనిరుద్ ఆలోచనల్లో మునిగిపోయాడు.
సెమిస్టర్ ప్రారంభమైన తరువాత యూనివర్సిటీకి వెళ్లడం అనిరుద్ కి కొత్త ఉత్సాహాన్ని తీసుకొచ్చింది. బిజినెస్ మేనేజ్‌మెంట్ పాఠాల్లో పెద్దగా ఆసక్తి లేకపోయినా, కొత్త వాళ్లతో పరిచయాలు, చక్కని వాతావరణం అతని మనసులోని కలతను కొద్దిగా మారుస్తోంది.
హన్సిక కూడా ఆ యూనివర్సిటీలో మాస్టర్స్ ఇన్ కమ్యూనికేషన్స్ చదువుతోంది. ఇద్దరు వేర్వేరు విభాగాల్లో ఉన్నా, లైబ్రరీలో కొన్నిసార్లు ఎదురుపడుతూ, కెఫేటేరియాలో పలకరించుకుంటూ ఒకరికి ఒకరు ఎదురు పడుతున్నారు.
ఒకసారి లైబ్రరీ గది వైపు వెళ్లేటప్పుడు అనిరుద్ హన్సికని చూసి, మెల్లగా అటూ ఇటూ చూసి, ఠక్కున మారు మలుపులోకి వెళ్లాలనుకున్నాడు. హన్సిక మరోసారి భుజం తట్టి, “హాయ్ అనిరుద్, నీకు టైమ్ ఉంటే సరే, ఈ రీసెర్చ్ పేపర్ కోసం సమాచారం కావాలి, ఏమైనా సహాయం చేస్తావా?” అంటూ ఓ ఉత్సాహంతో అడిగింది.
అవునా? సరే ఒకింత తడబాటుగా చెప్పాడు. ఇది చూసి హన్సిక ఒక చిన్న చిరునవ్వు వేసింది. ఆ నవ్వు అతనికి బహుమానంగా అనిపించింది.
వాళ్లిద్దరూ బల్ల దగ్గర కూర్చుని చేస్తున్నారు. మధ్యలో అనుకూలంగా సంభాషణ మలుపు తిప్పారు. అనిరుద్ ప్రశ్న వేసాడు, “మీ ఇంట్లో ఎవరెవరు ఉంటారు?” హన్సిక మౌనంగా ఒక్కసారి నిలిచింది. “నాన్న, మా అమ్మ నేను పుట్టేముందే చనిపోయింది. ఉన్నదంతా మేమిద్దరం మాత్రమే. ఈ మధ్యనే నాన్నకి ఆరోగ్య సమస్య వచ్చాక నేను చెంతనే ఉంటూ చూసుకుంటున్నాను. ఆయన కోలుకుంటే మళ్లీ మా ఊరికి వెళతారు.” ఆ మాటల్లో ఓ చిన్న బాధ తొంగిచూసింది. అనిరుద్ హడలిపోయాడు. తను తల్లిని కూడా చిన్నప్పుడే కోల్పోయిన , అలా ఒక చిన్న మనసులో ఉన్న బాధలకు ఇద్దరికీ ఒక అనుబంధ సంబంధం వస్తున్నట్టుగా అనిపించింది.
వాళ్లిద్దరిలో ఉన్న ఆ సాంకేతిక మౌనాన్ని తొలగించేందుకు అనిరుద్ మళ్లీ మాట్లాడాడు. “హన్సిక, నీకు ఏవైనా హాబీలు ఉన్నాయా?”
“పాడడం, చిన్న చిన్న కథలు రాయడం. నాకు స్త్రీ పాత్రలు ఎప్పుడూ స్ఫూర్తిగా అనిపిస్తాయి. మరి నువ్వు?” అంటూ ఆమె విశాలమైన కనురెప్పలతో ప్రశ్నించింది.
“నాకు ఫొటోగ్రఫీ చాలా ఇష్టం. అలా చుట్టూ ఉండే ప్రపంచాన్ని చక్కని లెన్స్‌లో బంధించడం మజాగా ఉంటుంది,” అనిరుద్ చెప్పగా, హన్సిక బలంగా అంగీకరించింది.
అలా మొదలైన పరిచయం రోజురోజుకు మధురంగా మారింది. యూనివర్సిటీలో వారం పదిరోజులు గడిచాక, ఇద్దరూ ఒక రోజు కలిసి లంచ్ తిన్నారు. అప్పుడు వ్యక్తిగత విషయాల్లో కూడా మరింత పరస్పర సమాచారం మార్చుకున్నారు. ఇది చూసిన మధు, సలోని ,స్నేహితులు వారిద్దరినీ చిన్నగా టీజ్ చేశారు.
ఇక ఇంట్లోకి వస్తే ప్రతి రోజు తండ్రి “క్లాసులు ఎలా చేస్తున్నావ్? ఎలాంటి ప్రోగ్రామ్స్ ఉన్నాయ్?” అని అడిగేవాడు. తాను నిజంగా చదివే కోర్సుపై ఆసక్తి లేకపోవడంతో, మౌనంగా వెళ్లిపోతూ ఉండేవాడు. అయితే హన్సిక సంగతి ఆయనకి చెప్పలేకపోయాడు. అనిరుద్ జీవితం మెల్లగా మారుతున్నట్టు అతనికి అర్థమయ్యినా, తండ్రిగా శశిధర్ కొంత ప్రశాంతంగా ఉన్నాననిపించినా ఏదో ఒక అనుమానం ఉంటుందనేది అనిరుద్ కి తెలీదు.
అనిరుద్, హన్సిక మధ్య అనుబంధం గుర్తించలేనంతగా బలపడి సాగిపోతోంది. ఒక రోజు వారిద్దరూ యూనివర్సిటీ ఉద్యానవనంలో నడుచుకుంటూ మాట్లాడుతూ, అందంగా నవ్వుకున్నారు. అప్పుడే అనిరుద్ తనని తాను ప్రశ్నించుకున్నాడు: “ఇది నిజంగా ప్రేమేనా? లేక ఓ తీయని అనుభూతి మాత్రం?”
అయినప్పటికి హన్సిక అతనికి అపురూపంగా మదిలో మురిపెంగా ఉంటుంది. ఒకసారి అతను వర్షంలో తడిచిపోతూ రావడం చూసి హన్సిక చేతిలో ఉన్న చిన్న గొడుగును విప్పి అతన్ని షెల్టర్‌లోకి తీసుకుంది. అప్పుడు వారి మధ్య పెనవేసుకున్న సంభాషణ మధురంగా ఉంటే, అనిరుద్ కి ఆ వర్షపు చినుకులు తమ ప్రేమను సాక్షాత్కరింపజేశాయన్న భావన కలిగింది.
కల్చరల్ ఫంక్షన్స్‌లో హన్సిక తన చిన్న కథను ప్రదర్శనగా వేదికపై చదవబోతుంది. అనిరుద్ తన ఫొటోగ్రఫీ ప్రతిభను ఎగ్జిబిట్‌లో చూపించాలనుకున్నా, తండ్రి కారణంగా ఎప్పుడూ తటపటలాడేవాడు. కాని ఈసారి హన్సిక ప్రోత్సాహంతో అతను తండ్రిని చెప్పకుండానే ఫొటో ఎగ్జిబిషన్‌లో పాల్గొనవచ్చు అని నిశ్చయించుకున్నాడు.
ఈ వేడుకల్లో అనిరుద్ ఫొటోలు ప్రదర్శనపర్చగా, హన్సిక వేదికపై ‘నా శబ్దం’ అనే కథను లఘుగా చదివింది. ఎంతో మంది ముందుకు వచ్చి ప్రశంసలు కురిపించారు. అనిరుద్ ఫొటోలు ఊహించని రెస్పాన్స్ సాధించాయి. యూనివర్సిటీ డీన్ కూడా “నువ్వు ఈ పనిచేస్తే వృత్తిపరంగా ఫొటోగ్రఫీని తీసుకునే అవకాశం ఉంది, ప్రోత్సాహించడంలేని విషయమేమీ లేదు” అని మెచ్చుకోగా, అనిరుద్ కి ఒక కొత్త ప్రశాంతత కలిగింది.
ఇది ఇలా ఉండగా హన్సిక నాన్న పరిస్థితి మళ్లీ వారానికి ఒకసారి చెకప్ చేయించుకోవాల్సిన దశకు వచ్చింది. శశిధర్ వలెనే, హన్సిక తండ్రికీ కూతురు మీద చాలా అభిమానం. అయితే ఎలాంటి కొత్త వ్యక్తి తొంగి చూశాడనే తలంపుతో సందేహం కూడా ఆయనకి కలిగింది. “హన్సిక, మధ్యాహ్నం ఎక్కడ ఉంటున్నావు?” అని తండ్రి ప్రశ్నిస్తుంటే ఆమె అంతగా వివరణ ఇవ్వలేదు.
హన్సిక మాత్రం తల్లి లేని జీవితంలో తండ్రిని కోల్పోవడానికి ఇష్టపడదు. అందుకే అప్పుడు అన్నింటిని మానేసి తండ్రిని సేవ చేసేందుకు కూడా వెనుకాడదు.
మధు ద్వారా శశిధర్ వినిపించుకున్న మాట: “అనిరుద్ ఫోటోగ్రఫీకి ఆసక్తిపడి యూనివర్సిటీ ఎగ్జిబిషన్‌లో ఫోటోగ్రఫీ ప్రదర్శించాడు.” అపుడే శశిధర్ కోపంతో ఇంట్లో పెద్ద గొడవ చేశాడు. “నువ్వు మారవేం, నా మాట తీసుకోవేం, ఇటువైపు నీ తల్లిని మేము కోల్పోయాం, నువ్వు అలాగే అల్లరిగా ఎటూ తేల్చుకోకుండా తిరుగుతున్నావు. చివరకు నీ చదువు మానేసి ఫోటోగ్రఫీ అంటూ పోతావా? నీ మేలు కోసం చెబుతున్నాను.” అంటూ శశిధర్ గొంతు పెంచాడు.
అనిరుద్ కి తన దారే వేరని తెలుసు. కానీ తండ్రి ప్రేమని కాదనడం అనిరుద్ కి తలవంచే పని. ఈ మద్యలో హన్సిక విషయాన్ని చెప్పే దైర్యం తనకు లేదు. ఒకనాడు హన్సికను కలవడానికి అనిరుద్ వెళ్లినప్పుడు తండ్రికి తెలిసిపోయింది. ఇక పెద్ద కలకలం రేగింది. ఇంట్లో తండ్రితో మాట తిరిగిన అనిరుద్, మధుకే చెప్పి “నేను కొంచెం బయట ఉంటాను” అంటూ నిలదీశాడు. శశిధర్ అలాగే కోపంగా వున్నాడు. అనిరుద్ధ‌ని ఇంట్లోంచి పంపించలేదు కానీ, మౌనంగా ఉన్నాడు.
అనిరుద్ “ఎప్పుడు నేను నా కలలను నెరవేర్చుకోగలను? నాన్నకి అర్థమయ్యే సరికి ఆలస్యం అవుతుందేమో” అని బాధపడ్డాడు. హన్సిక కూడా “నీ తండ్రిని నువ్వు కూడా అర్ధం చేసుకో” అంటూ ఓదార్చింది. కానీ అనిరుద్ పక్కా నిర్ణయం తీసుకున్నాడు. “నేను ఫొటోగ్రఫీని అనుసరించాలనుకున్నా, హన్సికతో నా అనుబంధాన్ని కొనసాగించాలనుకున్నా, ఏదో ఒక రకంగా తండ్రితో చర్చించి ఒప్పించగలను అని అనుకున్నాడు.
ఓసారి హన్సిక తండ్రికి కిడ్నీ ట్రీట్‌మెంట్ కోసం పెద్ద ఆసుపత్రికి వెళ్లాల్సిన దశ వచ్చింది. ముందే అంచనా వేసినట్లే చికిత్స ఖర్చులు అధికంగా ఉంటాయని డాక్టర్లు చెప్పారు. అయితే అప్పుడు అనిరుద్ వచ్చి అండగా నిలిచాడు. కొంత వరకూ తన తండ్రి ద్వారా సంపాదించిన నిధులు ఉంచినా, కోట్లు అవసరం అయితే కాదు కదా?అది తండ్రిని ఎందుకు అడగాలి? అనిరుద్ భావించాడు. అయినా హన్సిక తండ్రికి ఆదుకోవడానికి మధు, సలోని కూడా కొంత సహాయం చేశారు.
ఆ పరిస్థితిలో, హన్సిక అర్థమయ్యింది: అనిరుద్ నిజంగా తన శ్రేయస్సు కోసం ఏదైనా చేస్తాడని. “నీవు నీ తండ్రిని వదిలిపోయే వ్యక్తివే కాదు. నీ తండ్రి మీద కోపం ఉంటుందేమో కాని భద్రత కూడా ఉంటుందని నాకు తెలుసు. ఇప్పుడే ఇంట్లో నుంచి వెళ్లిపోవడం సరైనది కాదు, అనిరుద్.” అంటూ హన్సిక అంది.
అనిరుద్ కి తండ్రిమీద కోపం ఉన్నా, ఇంత వరకూ తండ్రే తన జీవితానికిది కావాలని అంటుండగా, అటువైపు తాను వెళ్ళాలి అని అనుకుంటున్న దారి వేరు, హన్సిక కూడా తన తండ్రిని అర్థం చేసుకోమని చెబుతోంది.
ఈలోగా హన్సిక తండ్రి చికిత్స ఖర్చులు పెద్దగా అనిపించినప్పటికీ, అనిరుద్ కొంతలో కొంత డబ్బు సమకూర్చే మార్గాన్ని చేసాడు. ఒక ప్రముఖ ఫొటోగ్రఫీ కంపెనీతో తాత్కాలిక ప్రాజెక్ట్ తీసుకున్నాడు. అంతో ఇంతో సంపాదన చేకూరింది. మనసులో ఆశ వైపు పెద్ద అడుగే పడింది. “నిజంగా నా ఫొటోగ్రఫీ కెరీర్‌ని కొనసాగిస్తే, తల్లిని కోల్పోయిన తరువాత జీవితం లో ఒక అందమైన అవకాశాన్ని సృష్టించుకోవచ్చు,” అని తలుచుకున్నాడు.
షరామామూలుగా మరికొద్ది రోజులు గడిచాక, శశిధర్ గ్రూప్ కొందరు ఫోటోగ్రఫీ టీమ్‌ను ప్రాజెక్ట్ కోసం పిలిచాడు. అనిరుద్ కూడా ఆ టీమ్‌లో వున్నాడని తెలిసి, తొలుత బిత్తరపోయాడు. అయితే అనిరుద్ వ్యక్తిగతంగా చేసే పని వేరు అని కూడా తెలిసింది. అనిరుద్ధ‌ని పిలిచి “నువ్వు ఇది మానేస్తే మంచిది అనుకుంటున్నాను. అటే ఫ్యాక్టరీ బాధ్యతలు మోయాలి కదా?” అని తండ్రి అరిచాడు.
అయితే అనిరుద్ ఈసారి శాంతంగా అన్నాడు, “నాన్నా, ఫోటోగ్రఫీ నా ప్రాణం లాంటిది. నా కలల్ని వదిలేయాలని అనుకోవడం నేను ఒప్పుకోను. నేను చదువు కూడా మానను, వెనుకబడిన ఫ్యాక్టరీ కూడా నేను కొనసాగిస్తా. కాని గుండెలో ఉన్న కళని మానేయాలని అనొద్దు. ప్రేమించేదాన్ని వదిలేయడం నా తత్వం కాదు.”
శశిధర్ ఒక్కసారి మౌనంగా నిలిచాడు. వదిలివేయలేని పరిస్థితి అన్న సంగతి అతనికి అర్థమవుతోంది. తాను కూడా చిన్నప్పుడే తండ్రి చూసి ఎదిగాడు. సమయానికి నిజంగా కొడుకు తీసుకున్న నిర్ణయం తండ్రినీ ఆశ్చర్యానికి గురిచేస్తోంది. అటు హన్సిక గురించి ఆయనకు తెలిసింది. “అనిరుద్ ఎవరో అమ్మాయితో ఉన్నాడు, మళ్లీ తన సమయాన్ని వృథా చేసుకుంటున్నాడు అని తపిస్తున్నాడు .
అనూహ్యంగా హన్సిక తండ్రి ఆసుపత్రిలోని వాతావరణంలో శశిధర్‌తో మాట్లాడాడు. హన్సిక తండ్రి అనుభవంగా శశిధర్‌ను సర్దిచెప్పాడు.
“శశిధర్ గారూ, మన పిల్లల్ని మనం ఎదగనివ్వాలి. వాళ్లకు నిర్ణయాలు తీసుకునే శక్తి ఇవ్వాలి. తప్పుచేశారో, ఒప్పుచేశారో, జీవితమే వార్ని నేర్పుతుంది. కానీ మనం అడ్డుపడితే మన బిడ్డల మనసులో కోపం, బాధలు మిగిలిపోతాయి. నేను గమనించాను, అనిరుద్ చాలా గొప్ప మనసు ఉన్నాడు. ఆయనను అర్థం చేసుకోండి అని అన్నాడు.”
దాని తర్వాత అనిరుద్ కి ఫోన్ చేసి, “నేను నీ గురించి పూర్తిగా తప్పుగా ఊహించాను. ఈ మేనేజ్‌మెంట్ డిగ్రీ పూర్తయ్యాక నువ్వు నీ ఫొటోగ్రఫీని కొనసాగించు, ఫ్యాక్టరీనూ కూడా సమానంగా. ఇంతకు మించి నేను అడ్డుగా ఉండను.” అంటూ ఒక గంభీరమైన కానీ తీయగా పలికాడు.
ఆ మాటను విన్న అనిరుద్ గుండె తట్టిలేసుకుంది. తండ్రితో రాజీ పడటం అతనికి ఎంతో ఘనత అనిపించింది. వెంటనే అతని మనసులో—‘హన్సికతో మన అదృష్టాన్ని పంచుకుందాం’ అనిపించింది. అలాగే హన్సిక తండ్రి కూడా కోలుకుంటుండడంతో, ఒక రోజు హన్సికను ఒక అందమైన బీచ్‌కు తీసుకువచ్చాడు అనిరుద్. వేడికి వణికే గాలి, ప్రస్తుత మేఘాలతో కూడిన ఆకాశంలో ఎక్కడో తారలు మెరిసే సమయం. అక్కడ హన్సికను చూస్తూ, “మీరు నా జీవితంలోకి వచ్చాక నేను నా కలలను మరింత దగ్గరగా చూసుకున్నాను. నువ్వు ఉంటేనే నాకు అదృష్టం.” అంటూ ప్రేమను చెప్పాడు.
హన్సిక కళ్లలో సంతోషపు నీటి బిందువులు. అతని చెయ్యిని పట్టుకుని, “నీ కలలకు నేను భరోసా ఇవ్వగలను. నీ తండ్రితో నీ అనుబంధం మళ్లీ మధురంగా మారుతున్నది కదా! ఇప్పుడు మనిద్దరం ముందుకు సాగుదాం.” అంటూ అంగీకరించింది.
అలా ఇద్దరూ తమ కథని ఒక నిశ్చిత సేద్యంతో కొత్త జీవితానికి తీసుకువెళ్లారు. గొంతులో భాద, గుండెల్లో ప్రేమ, తండ్రుల అండ, మిత్రుల ప్రోత్సాహం, ఇలా అన్నీ వాళ్లకు అండగా నిలిచాయి.
ఈ ప్రయాణంలో మేము చూసినది ప్రేమని అర్థం చేసుకోవడం, తల్లిదండ్రుల ఆశయాలకు వారసత్వాన్ని అందుకోవడం, మనసుల్లోని కలలను వదిలిపెట్టకుండా పరిరక్షించుకోవడం. మన ఇంట్లో పెద్దలు మనకి మార్గనిర్దేశకులు, ప్రేమ నిజంగా చిగురిస్తే, తీపిమజిలీని అందిస్తుంది. అనిరుద్ – హన్సిక అనుబంధం మృదువైన ప్రేమగా మిగిలిపోతుంది.
