Telugu love story
సంక్రాంతి మూడవ రోజు, పండిల్లపల్లి ఊరంతా రంగుల జలకాలే. మట్టికొట్లాలు, మగాళ్ళో కోడి పందాలు, ఆడవాళ్లకి గొబ్బమ్మల పోటీ. వేదికపైన పిల్లలు కొలాటం ప్రాక్టీస్ చేస్తున్నారు. ఆవిడిలో ఉన్న లలితంగా, గట్టి గళంతో నడిపించే అమ్మాయి—లక్ష్మి.
“ఒక్కసారి స్టెప్ ప్రాక్టీస్ చెయ్యమన్నా, మనవి విన్నట్టు నటిస్తారు,” అంటూ కోలాటం టీన్‌కి చేతులు ఊపుతూ చెప్పింది. ఆమె మెడలో నీలి దుప్పట్టి, చేతుల్లో జాకెట్టు—ఆ ఊర్లో చదువుకునే అరుదైన అమ్మాయిలలో Lakshmi ఒకటి.
“Lakshmi, నీ పర్ఫార్మెన్స్ తారక్‌కి కొంచెం తగ్గించు. అతను పట్టించుకోవడంలేదు, నువ్వే బాగా స్టేజ్ పైన వెలుగుతున్నావ్!”
మిత్రురాలు సునీత ఫిదా అయి చెప్పింది.
“నన్ను ఎవరూ పట్టించుకోవల్సిన పని లేదు. నేనొక Telugu Love Story హీరోయిన్ కాదు, డైరెక్టర్‌ని!” అంటూ నవ్వుతూ చెప్పింది లక్ష్మి.
ఉదయం పదకొండు గంటలకి ఊరంతా కలకలమైంది.
“అబ్బబ్బో! సర్పంచ్‌గారి మనవడు Hyderabad నుండి వస్తున్నాడట!”
“ఎం చదివాడంట, ఎం చేశాడంట?”
“ఏదో MBA అంటారుగా!”
“MBA వచ్చినా మన ఊర్లో ఇల్లు ఎప్పటికీ మంచిదే కదా!”
ఊరింటి ముసలాళ్ళ పంచాయితీ bench దగ్గర ఈ మాటలు గాలిలో ఎగురుతున్నాయి.
Lakshmi తల పక్కకి తిప్పి సునీతకి అంటుంది,
“ఇంత హడావిడి ఏంటి? వాడు వస్తే ఏమౌతుంది? మనకి సంబంధం ఏమిటి?”
“హమ్మయ్య, నువ్వు seriousness లో ఏమైనా నమ్మవా? మా అమ్మ అయితే నిన్ను వాడికి match చేయాలంటే already horoscope పంపించేసింది!”
Lakshmi కళ్ళు తిప్పి నోటిలో సాన్నిపెట్టింది.
“నాకసలు పెళ్లి ప్రస్థావనకి allergy. Especially ఈ ఊరిలో ఉంటూ, ప్రేమ అంటే గాసిప్స్ లో మొదలై, పెళ్లి పీటలకి పోకముందే finish అయిపోతుంది.”
రెండు గంటలకి వేదిక వద్ద ఒక SUV ఆగింది. ఆ కారు డోర్ నెమ్మదిగా తలెత్తింది. బయటికి వచ్చిన వ్యక్తి—ధరణ్. తెల్ల టీ షర్ట్, జీన్స్, సిల్వర్ వాచ్, గాజుల్లా లావుగా ఎవరూ అనలేరు, కానీ మెదడు నెమ్మదిగా పనిచేస్తున్నట్టు కనపడుతుంది. ఆమోదవంతమైన ముఖం, కానీ హావభావాలు గట్టిగా కట్టుకున్నవే.
అతను ఎవరికీ ఎక్కువ మాట్లాడలేదు. కొందరికి తల ఊపాడు, కొందరిని గమనించకుండానే వేదిక వెనక్కి తిరిగిపోయాడు.
“ఇదేనా నీ MBA star?” Lakshmi పెదవులపై చిరునవ్వుతో సునీతని అడిగింది.
“ఇంకా మాట కూడా చెప్పలేదు. తట్టుకో లేవేమో”
“గడవటం ముందు కాదమ్మా… గర్వంగా ఉండటం ముందు మనిషితనమే కావాలి.”
అప్పటికి Dharan అక్కడ నుండే Lakshmi దృష్టిలో “అహంకారి” అన్న tag పొంది పోయాడు.
కళాకారుల విరామ సమయంలో, ధరణ్ వేదిక పక్కన నిలబడి ఉన్నాడు. అతని కళ్ళు స్టేజ్ పైన ఉన్నవాళ్ళని గమనిస్తున్నాయి కానీ ముఖంలో ఏ ఎక్స్‌ప్రెషన్ లేదు. ఎదురుగా చూస్తున్నవాళ్లకి అసలు ఈ మనిషికి ఫీలింగ్స్ ఉన్నాయా అన్నట్టు అనిపించిపోతుంది.
“చూడచూడు,” Lakshmi తల తిప్పకుండా సునీత చెవిలో అనింది, “వాడు భజనకి కూడా రావడం లేదు. మా తాత అయితే ఇలా నడిచేవాడి నడుము మీద గొడ్డలి వేసేవాడు.”
వేదిక పైన announcer చెబుతూ ఉన్నాడు:
“ఈసారి మన యువత సాంస్కృతిక కార్యక్రమాలు ఎంతో గొప్పగా చేశారని, మన ఊరికి గర్వకారణం. మన special guest… ధరణ్ గారు, ఏదైనా మాట చెప్పాలనుకుంటున్నారా?”
ధరణ్ మైక్ తీసుకున్నాడు. అందరూ ఊహించినట్టు, పెద్దగా ప్రసంగం లేదు.
“ధన్యవాదాలు. మీ అందరికీ సంక్రాంతి శుభాకాంక్షలు,” అన్నాడు. అంతే. తిరిగి ఇచ్చి పెట్టేశాడు.
మంచి మాటే చెప్పాడు కానీ అది చెప్పిన తీరు… ఎమోషన్ లేకుండా, ఆఫ్‌ఫీస్ మీటింగ్‌లో మాట్లాడినట్టు. పక్కవాళ్లు ఒక్కొక్కరూ తమ ముఖాలు తిప్పుకున్నారు.
అలాగే Lakshmi నవ్వుతూ చతురంగా మాట వేసింది.
“వాడు మన ఊరిలో మాట్లాడలేదు, PowerPoint Presentation చేశాడన్నమాట.”
అందరూ నవ్వారు.
ధరణ్ ఆ మాట విన్నాడు. విన్నట్టు Lakshmi కి అనిపించింది. కానీ అతను ఏమీ స్పందించలేదు. ఆ ఒక్క చిరునవ్వు కూడా కనిపించలేదు.
చాలా సేపటి తరువాత ధరణ్, స్టేజ్ వెనుక నిలబడిన Lakshmi పైన కళ్ళు వేసాడు. ఆమె అప్పటికి ఒక చిన్నపాటి కవితా పోటీకి బాలికల పేర్లు వ్రాస్తూ ఉంది. శ్రద్ధగా పని చేస్తూ, మధ్య మధ్యలో ఎవరైనా తప్పు చేస్తే బెదిరించేలా చూస్తూ…
ధరణ్ తన వాడిని చూసి కదిలాడు. Lakshmi అతన్ని గమనించింది.
“మీరు కూడా ఎక్కడైనా నామినేట్ అవ్వాలనుకుంటున్నారా?” తేలికగా అడిగింది.
“నేను వేదికకి మించినవాడిని కాదు. చూస్తూ ఉండడమే మంచిది.” ధరణ్ స్వరం గంభీరంగా ఉండి, వినేవాడికి పెద్దగా అర్థం కాకుండా ఉందిది.
“చూస్తూ ఉండడమంటే… అభిమానంగా? లేక అహంకారంగా?”
Lakshmi గళంలో కొంచెం పంచ్ వుంది.
ధరణ్ కళ్ళు కుదించి:
“కొన్ని విషయాలు మాట్లాడడం కన్నా నిశ్శబ్దం మంచిది. కొందరికి అది అహంకారంలా అనిపిస్తే, It’s not my concern.”
ఇంగ్లీష్ వాడిన తీరు Lakshmi కి తట్టింది.
“మీ మాటలు వినాలంటే… Oxford Dictionary తీసుకురావాలేమో,” అంటూ Lakshmi వెనక్కి తిరిగి పనిలో పడిపోయింది.
ధరణ్ కనులు ఒక క్షణం తడిగా ఆమెపై నిలబడ్డాయి. కానీ మళ్లీ సున్నితంగా చీకటి కనబడింది. అతను వెనక్కి నడిచాడు.
అతని నడక తీరు, మాటల తీరూ… Lakshmi కి అతనిపై ఒక స్పష్టమైన అభిప్రాయం ఇచ్చేశాయి.
“ఈ Telugu Love Story కి నేను హీరోయిన్ అయితే, వాడు హీరో కాదు. అసలు మన కథలు మిళవవు.”
ధరణ్ మాత్రం వెనక్కి తిరిగి ఒకసారి Lakshmi ని చూసాడు. అలా చూసిన తీరు… లోతైన దృష్టి.
అతనికి ఈ అమ్మాయి ఎందుకో భిన్నంగా అనిపిస్తోంది. కానీ అభిప్రాయం చెప్పడంలో అతని చెయ్యి వెనకే.
సాయంత్రం అయిపోతున్న వేళ. వేదిక పైన చివరి కార్యక్రమాలు నడుస్తున్నాయి. Lakshmi టాలెంట్ షో విజేతలకి బహుమతులు ఇవ్వడానికి వేదిక మీదకి వెళ్లింది.
“మొదటి బహుమతి… మధు. రెండోది… సోమరాజు. మూడోది… సీతమ్మ!”
Lakshmi బహుమతులు ఇచ్చుకుంటూ చిన్నపాటి కామెంట్లు చేస్తూ, అందరిని నవ్విస్తూ పోతోంది.
ఆ సమయంలో announcer మైక్‌లో:
“మన special guest ధరణ్ గారు తుది బహుమతి ఇవ్వగలరు.”
ధరణ్ నెమ్మదిగా వేదిక పైకి వచ్చాడు.
Lakshmi అతన్ని ఓ చెరుపైన చూస్తూ నిలుచుంది. ధరణ్ దగ్గరకు వచ్చి చివరి బహుమతిని ఇవ్వడం ప్రారంభించాడు. అతని చేతిలో బహుమతి ఇవ్వడానికి తడబడిన క్షణంలో, Lakshmi ఒకసారి అనింది:
“చూడండి చూడండి, ఊరికి MBA వచ్చినా బహుమతి ప్యాకెట్ ఎలా పట్టుకోవాలో మర్చిపోతాడు!”
వేదిక మీద నవ్వులు వినిపించాయి.
ధరణ్ నవ్వలేదు. బహుమతి ఇచ్చి Lakshmi వైపు చూశాడు. స్వరం ఆహ్లాదకరంగా లేదు.
“కొందరికి మాటలు వాడడంలో టాలెంట్ ఉంటుంది. కానీ ఒక్కసారి ఆ మాటలు ఎవరి మనస్సులోకి వెళ్తాయో కూడా ఆలోచించాలి.”
చెప్పిన తర్వాత అతను వెనక్కి తిరిగి స్టేజ్ నుండి దిగిపోయాడు.
Lakshmi కళ్ళు ఒక్క క్షణం పెద్దగా అయ్యాయి.
సునీత వచ్చి చెవిలో:
“అయ్యో Lakshmi… వాడి మాటలో డైరెక్ట్ meaning లేదు, inka indirect గానే jab వేసాడు కదా!”
Lakshmi గుండెల్లో చిన్న చంచలత.
“అంటే మాటలు వేసేలోనే నేను ఒంటరిగా లేను అన్నమాట?”
“మరెందుకు? ఇద్దరూ ఒక్కటేలా పోతున్నారు!”
Lakshmi చిరునవ్వుతో ముఖం నిదానంగా ఆరబోయింది. వేదిక పై అలా మాటల యుద్ధం జరిగినా… సభలో చాలా మంది దాన్ని సరదాగా తీసుకున్నారు. కానీ Lakshmi కి మాత్రం ఇది చిన్నగానే అనిపించలేదు.
ఆమెకి ఓకే స్పష్టమైన అభిప్రాయం వచ్చింది.
“అతనికి మనసు లేదు. మాటలలో కోపం ఉంది. Telugu Love Story లాంటి సూటిగా కాకుండా, ఇది ఒక dry sarcasm గల స్టోరీ అవుతుంది అనుకుంటా!”
అయితే వేదిక క్రింద… ధరణ్ Lakshmi ని మళ్లీ ఒకసారి చూసాడు. కానీ ఆమె కన్నులు మళ్లీ అతని దృష్టి పట్టించుకోలేదు.
మాటల మేళంలో మొదలైన భావనల ఆట… కాస్త నమ్మకపు చీలికగా మారింది.
ఇద్దరికీ—ఇతనివాడు నన్ను తప్పు అర్థం చేసుకున్నాడు అన్న అనుభూతి కలిగింది.
వేదిక సమర్పణలు ముగిసిపోయిన తర్వాత, ప్రాంగణం బయట టిఫిన్ స్టాళ్లు, మొక్కజొన్నలు, పులిహోర ప్యాకెట్లతో సందడి. పిల్లలు ఆటలలో, పెద్దలు గాసిప్స్ లో, యువత రకరకాల discussion లో మునిగి ఉన్నారు.
Lakshmi, కొంచెం అలసటతో తన చేతిలో టిఫిన్ ప్లేట్ పట్టుకుని, చెట్టు కింద కూర్చొని ఉండగా—ఒక చక్కని డ్రెస్ వేసుకున్న వ్యక్తి ఆమె దగ్గరికి వచ్చాడు.
“Excuse me… మీరు Lakshmi కదా?”
ఆవిడకి కొత్త ముఖం. మోటివేషన్ స్పీకర్‌లా మాట్లాడే స్వరం. అందమైన చిరునవ్వు.
“అవును. కానీ మీరు…?”
“నేను రాజీవ్. మాధవ్‌ని తెలుసా? అతని cousin. మేం Hyderabad నుండి వచ్చాం, ఈ వేడుకకి. మీ performance చాలా చక్కగా నడిపారు.”
Lakshmi చేతిలోని స్పూన్ ఆపేసింది. నవ్వుతూ:
“Thanks. ఊరిలో ఏం చేసినా ఒక్కసారిగా ఫేమస్ అవ్వొచ్చు కానీ అదే పదేపదే చెప్తుంటే బోర్ కదా!”
“ఆ self-respect చాలా attractive. I mean… rare.”
అతని మాటల్లో చమత్కారం, ప్రశంస కలగలిపి ఉన్నాయి.
ఆ ఇద్దర్లో పది నిమిషాల వ్యవధిలో, మాటలలో natural chemistry కనిపించింది. రాజీవ్ స్మార్ట్, spontaneous, కామెడీ చేసే విధానం అలరించేదిగా ఉంది.
చిన్న గ్యాప్‌లోనే రాజీవ్, Lakshmi కి మరొకసారి అన్నాడు:
“ఈ ఊరిలో మీలాంటి వాళ్లు తక్కువే Lakshmi. మిగతావాళ్లు అంతా… ఎలా చెప్పాలో… surface-level లోనే ఉంటారు.”
“ఏమిటి? ఆపైన మీరు Hyderabad అంటున్నారు కాబట్టి ఊరి వాళ్లపై superior గా మాట్లాడటమా?”
Lakshmi నవ్వుతూనే మాట అడిగింది, కానీ ఆమెకి ఆ ప్రస్తావన కొంచెం నచ్చలేదు.
రాజీవ్ నవ్వుతూ చెప్పాడు,
“అయితే మీకు తెలియదు. మీ ఊరిలోని కొంతమంది మాత్రం పెద్దగా మాట్లాడరు కానీ మౌనంగా ఓ arrogant aura తో ఉండిపోయారు.”
అతడి చూపు ఆ సమయంలో Dharan వైపు వెళ్లింది.
Lakshmi ఓ చిన్న నిమిషం ఆగింది.
“అంటే… మీరు ఆయనని?”
“పాత పరిచయం ఉంది. అంత చెప్పలేను కానీ… ఒక విషయం మాత్రం తెలుసుకోవాలి. అందరిలో అసలు మంచి వాళ్లు ఎప్పుడూ మానవత్వంతో ఉండాలి, కాకపోతే… pride mask వెనక ప్రేమ ఉండదు.”
Lakshmi లోపలే: “ఇవేనా నాకు కావాల్సిన validations? అంటే వాడే ధరణ్ కి arrogant అని అనిపిస్తున్నది నిజమేనా?”
ఆ మాటల కదలికలో ఆమె మనసు కొంత Rajeev వైపు సడలింది. అతని openness, spontaneous nature, compliment ఇచ్చే తీరు—all of it was the opposite of Dharan’s silence.
Lakshmi కనుక్కుంది:
“ఇంత వరకు Dharan మీద ఉన్న కోపానికి ఇది కాస్త justification గా కూడా పని చేస్తోంది.”
మరో మూల Dharan, ఆ చాట్ గమనించాడు. ఆమె నవ్వుతున్న తీరు, రాజీవ్ spontaneous హావభావాలు—all observed silently.
ధరణ్ నెమ్మదిగా తల తిరిగి తన కాఫీ గ్లాస్ లోకి చూస్తూ ఉండిపోయాడు.
ఈ స్టేజి మీద, ఈ వూరి వేడుకలో…
మొదటి ఇష్టం కాదు, మొదటి అపనమ్మకం మొదలైంది.
Lakshmi – Dharan మధ్య అభిప్రాయాలు ఎడమో డెబ్బేసినట్టు మారిపోతున్నాయి.
Rajeev పేరు వినగానే మనసులో మరో ఆవేశం బిగుసుకుంటోంది… మరి అది ఎవరిలో?
సాయంత్రం చివరికి వేడుక పూర్తయ్యాక, Lakshmi బయట అడుగు పెడుతున్నప్పుడు కొంత మందితో జ్ఞాపకాల ఫోటోలు దిగుతోంది. వారిలో Rajeev కూడా ఉన్నాడు—పక్కన నిలబడి ముద్దగా నవ్వుతూ పోజ్ ఇస్తున్నాడు.
Dharan, దూరం నుండి చూస్తున్నాడు. చేతిలో బజ్జీ పేపర్‌ను నెమ్మదిగా మడుస్తూ, ఒక గిన్నెలోకి వేసాడు. అతని చూపు Rajeev పైన ఎక్కువ కాలం నిలబడింది.
“ఇద్దరూ childhood friends అయినట్టే ఉన్నారు…” అనుకున్నాడు. కానీ ఆలోచనలో slight bitterness కూడా ఉంది.
Lakshmi మాత్రం ఆ విషయాన్ని అలా తీసుకోలేదు.
వేదిక వదిలి, సునీతతో కలిసి నడుస్తూ మాట్లాడుతూ ఉంది:
“ఈ ఊరిలో మనసున్న వాళ్లు తక్కువే Sunitha. ఒకవైపు వాడిది రోబోలా reaction. ఇంకోవైపు రాజీవ్ లాంటి వాడి spontaneous nature.”
“అయితే ఎవరికైనా trust పడ్డంత త్వరగా నమ్మడమూ ప్రమాదమే.”
సునీత జాగ్రత్తగా చెప్పింది.
Lakshmi మాత్రం తేలికగానే నవ్వింది.
“నా మనసు తప్పు చెయ్యదు. ఒక వాడిని observe చేస్తే నేనేదో లైఫ్‌లో చదవినట్టు గ్రహిస్తాను.”
ఇంకా బాగా తెలియకుండానే ఆమె గుండె లోపల నిర్ణయం తీసుకుంది:
“Dharan వాడిని నేను ఎప్పటికీ నమ్మను. He’s just not my type.”
అటు Dharanకి మాత్రం Lakshmi పై కొత్త అభిప్రాయం వస్తోంది. అతని ముందున్న అస్సలు ముడిపడని గొడవగా ఇది మారిపోయింది.
రాత్రి వేళ అతను ఇంటికి వెళ్తున్న సమయంలో తన మామగారితో చిన్న సంభాషణ జరిగింది.
“ఏంటి నీకు ఊరి మీద ఇష్టం ఉన్నట్టుండి తగ్గిపోయిందా?”
“అసలు కాదు మామయ్యా. ఇక్కడి కొన్ని ముఖాలు నాకు కొత్తగా అనిపిస్తున్నాయి. అందులో ఒకటి… Lakshmi.”
“అవునా?” మామయ్య నవ్వాడు.
“అంటే… ఆమె చాలా తెలివైనట్టు ఉంటుంది. కానీ ఒక్కోసారి అతి తెలివి కూడా judgmentని వేగంగా చేసేస్తుంది.”
మామయ్య దీర్ఘంగా చూసాడు. “ఇంత observe చేస్తావంటే, నువ్వు ఆ అమ్మాయిని plain గా చూడడం లేదన్నమాట.”
ధరణ్ కాస్తా చిరునవ్వుతో తల వంచాడు.
“Plain కాదు. Complicated. ఒక Telugu Love Story వలె unpredictable.”
రెండు దిశల్లో రెండు అభిప్రాయాలు పాకిపోతున్నాయి. ఒకదానిలో కోపం, మరొకదానిలో ఆసక్తి. కానీ ఎవరిదైనా సరే—అవి నిజానికి కాదు, వాస్తవానికి కాదు. వాటి వెనక ఉన్నదంతా “first impressions.”
ఈ వేడుక ముగిసినప్పటికీ, Lakshmi గుండెల్లో Dharan కోసం తలుపు మూసేసినట్టు అనిపించింది. అతను మాత్రం… ఆ తలుపు ఎదురుగా నిలబడి, ఎందుకు మూసిందో ఆలోచిస్తున్నట్టు.
పండుగలు ముగిశాక, ఊరిలో ఉష్ణోగ్రత తగ్గినట్టు gossip మాత్రం పెరిగిపోయింది. ఎక్కడ చూసినా వినపడేది ఒక్కటే:
“లక్ష్మి అన్నీ మించిపోయింది రా! ఆ రాజీవ్‌తో భలే కలిసి తిరుగుతుందట.”
“చూస్తే హీరో హీరోయిన్ లాగుంటారు. Maybe love story develop అవుతుందేమో!”
“ఆ Dharan అబ్బాయి చూసి చూసి ఆరిపోతున్నాడు, కానీ Lakshmi ఊరుకోట్లేదు.”
ఆ మాటలు ఎంత దూరం వెళ్లాయంటే, దాని ప్రతిధ్వని Dharan చెవిలోనూ వచ్చి పడింది.
ఆ రోజు సాయంత్రం Dharan, పంచాయితీ ఆవరణ పక్కన ఉన్న టిఫిన్ సెంటర్లో కూర్చుని బజ్జీ తింటున్నాడు. పక్క టేబుల్ దగ్గర ఇద్దరు యువకులు మాట్లాడుకుంటున్నారు.
“అంటే ఇప్పుడే Lakshmi – Rajeev సెట్ అంటారా?”
“ఏమో బ్రో, వాడే Lakshmiని impress చేస్తున్నాడు. ఒకసారి వీళ్లు చాయ్ తాగుతూ కనిపించారట… కేవలం ఇద్దరే.”
Dharan బజ్జీ ముంచిన చేతి వేళ్లం ఒక్కసారిగా స్థిరంగా నిలిచాయి. మాటేమీ చెప్పకుండా, నెమ్మదిగా తల వంచి ఉన్న గిన్నెలో చూపుని దాచుకున్నాడు. తన గుండె మాత్రం కొంచెం వేగంగా బడుతున్నట్టే అనిపించింది.
Lakshmi ఇంట్లో పరిస్థితి వేరే హంగామా. Suguna—ఆమె తల్లి—ఓ ఊపు లో ఉంది.
“ఇప్పుడు మనకు మంచి అవకాశం వచ్చింది. Rajeev ముద్దుగా మాట్లాడతాడు, చదువు కూడా మంచి స్థాయిలో complete చేశాడు. ఉరులో అందరూ మెచ్చుకుంటున్నారు.”
Lakshmi మొహం తిప్పింది.
“అమ్మా, నాకు ఇప్పుడే పెళ్లి గురించి ఆలోచించాలనిపించడం లేదు. ఇంకో నాలుగు నెలల్లో B.Ed complete అవుతుంది.”
“అరే అమ్మా, నువ్వు చెప్పేది నేనూ వినగలుగుతున్నా. కానీ మా కాలం కాదు ఇదెక్కడ. ఇప్పుడు రాగానే సంబంధం finalize చేస్తే అంతే. అదృష్టం వదలవద్దమ్మా!”
Suguna మంచం మీద కూర్చుని Lakshmi చేతిని పట్టుకుంది.
“ఒక Telugu Love Story లాగా కాకపోయినా… మిగతావాళ్లు ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకోరు కదా, మనం తక్కువా?”
Lakshmi నవ్వింది కానీ గుండెల్లో సందిగ్ధం మాత్రం మొదలైంది.
ఆ మధ్యలో Rajeev మళ్లీ Lakshmiని కలిశాడు. ఈసారి కలవడం సద్దుగా కాదు—కాస్త మరింత స్వతంత్రంగా, హోస్ట్‌లు లేకుండా.
“నిన్న నీకు కాఫీ పెట్టాలనుకున్నా Lakshmi, కానీ Dharan చూసి ఆపేశాను. ఎప్పుడూ అలా చూస్తుంటాడు.”
Lakshmi నవ్వి: “వాడు చూస్తాడు… మాట్లాడడు. That’s his specialty.”
“మాట్లాడకుండా ప్రేమ చూపించాలంటే ప్రేమ కదా కాదు కదా?”
Rajeev మాటలో ప్రేమ లేదు, కానీ drama ఉంది.
Lakshmiకి అది ఈ మధ్య నచ్చుతున్నట్టుంది.
దూరంగా Dharan, తల్లి పక్కన కూర్చుని తన ఫోన్ స్క్రీన్ చూస్తున్నాడు. అయితే చూపు మాత్రం ఖాళీగా ఉంది.
తల్లి:
“ఏం రా బాబు, ఆ Lakshmi గురించి ఊరంతా మాట్లాడుతుంది. నువ్వేం చెప్తావు?”
Dharan ప్రశాంతంగా, కానీ బలహీనంగా:
“అవ్వాళ్ల విషయాలు. వాళ్లే నిర్ణయించాలి.”
తల్లి బాధతో:
“నిన్న వాడితో మాట్లాడుతున్న పద్ధతి చూడాల్సిందే. ఒక రోజు కాలేజీలో పాట కూడా పాడిందట వాడికి.”
“అది వింటే నాకే గుండె బరువుగా అనిపించింది.”
Dharan అలానే ఉన్నాడు. గుండె బరువుగా ఉంది కానీ నోటికి మాట రాలేదు.
ఇప్పుడే చుట్టూ ఉన్న అపార్థాల వల Lakshmi మీద వాలుతోంది.
అతడిని అస్సలు అర్థం చేసుకోకముందే, Rajeev చెప్పిన మాటలు ఆమె మద్దతుగా మారిపోయాయి.
Lakshmi మనసులో:
“వాడు (Dharan) ఎప్పటికీ మాట్లాడడు. పక్కన ఉండే వాడిని కూడా నమ్మలేను. Rajeev ఎంత చక్కగా నవ్వుతూ నా మాటలు వింటాడో…”
ఆ మనసు తీర్పు… ఇప్పటివరకు ఆమెకు నిజం లానే అనిపించింది.
ఒక రాత్రి వూరంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. జామకాయ చెట్ల నీడల మధ్య చీమలు కూడా నిద్రలో ఉండేలా. కానీ ఒక గదిలో మాత్రం వెలుతురు ఉంది—Jyothi తన సీల్క్ స్కార్ఫ్ చేతిలో పట్టుకుని, వాకిట్లోకి నెమ్మదిగా నడుస్తోంది.
అలానే మెత్తగా తలుపు తీసింది. నిశ్శబ్దంగా బయటకి వచ్చి, ఓ బజాజ్ అట్లా దగ్గరగానే Rajeev వేచి ఉన్నాడు. అతనికి ముఖంలో తటస్థంగా ఉన్న చిరునవ్వు ఆమెకు సింధూరంలా అనిపించింది.
“Let’s go before anyone sees,” అని చెప్పాడు Rajeev.
Jyothi, చెవుల్లో రంగుల జింకలతో తల ఊపింది.
మరుసటి ఉదయం.
Lakshmi నిద్రలేచి కిచెన్ లోకి వెళ్ళింది. Amma చేతిలో టిఫిన్ పెట్టుకుంటూ, “Jyothi నిద్ర లేవలేదా?” అన్నది.
చెక్కతో తలుపు తట్టినా… లోపల నుంచి స్పందన లేదు.
“ఓ Jyothi… లేట్ అయ్యింది బాబూ!” అనీ పెద్దగా మాట్లాడారు. కానీ తలుపు తీయగానే—గదిలో Jyothi లేరు.
తన మంచం మీద వదిలిన చిన్న కాగితాన్ని Lakshmi పగిలిన గుండెతో చదవడం మొదలుపెట్టింది:
“Akka, నువ్వు నా కోసం ప్రేమ వెతుకుతున్నట్టు నేను వెతకలేను. నాకు తెలిసిన ప్రేమ ఒక్కటే—అదే రాజీవ్. ఎవ్వరికీ చెప్పకుండానే వెళ్తున్నా. నన్ను వెతకకండి. నాకు జీవితం అర్థమైనట్టు ఉంది.”
Lakshmi చేతులలోని కాగితం దిగిపోయింది. అరగంటలో ఇంట్లో ఏడుపు, అరుపులు, neighbors గుమికూడిన గోల…
Suguna ఆ కాగితం చదివి అక్కడికక్కడే కూలిపోయింది.
“నా బిడ్డ… నా జ్యోతి… ఏంటిదీ? ఏంటిదీ రా దేవుడా?” అని నిట్టూర్పులు.
Narayana చేతిలో తల పెట్టుకుని మాట్లాడడం మొదలుపెట్టాడు:
“Lakshmi… నీవే తమ్ముడిని guide చేయాల్సింది. నీ influence, నీ closeness వాడితో… మా జ్యోతి ఇలా వెళ్ళిపోయింది.”
Lakshmi మౌనంగా ఉంది. గుండె లోపల ఒత్తిడితో కొట్టుకుంటోంది. తను Rajeev character గురించి ఏమీ డౌట్ పెట్టుకోలేదు. అంతా సరదాగా, సరైనది అనిపించింది.
ఇప్పుడు అది పూర్తిగా వేరే రూపం తీసుకుంది. Rajeev ప్రేమిస్తున్నట్టు కాదు—బాగాపడించినట్టుంది.
రాత్రి Dharan తన ఇంట్లోకి వెళ్ళే ముందు Lakshmi ఇంటి బయట సందడి చూసాడు. ఇంటి ముందర crying, neighbors murmuring… అతను అక్కడికి వెళ్లలేదు. కానీ మామగారి ద్వారా విషయం తెలిసింది.
“Rajeev తో Jyothi వెళ్లిపోయిందట. వాడు అలా చేస్తాడని ఎవరూ ఊహించలేరు.”
Dharan కనులు మూసుకున్నాడు. గుండెల్లో ఒక చిన్న కోపం మెుదలైంది. తన ముందు Rajeev Lakshmiని impress చేస్తున్నాడని చూసాడు… ఇప్పుడు తమ్ముడిని బహిరంగంగా తీసుకెళ్లిపోతున్నాడు.
పక్కవాళ్లకి ఇది love story లా కనిపించినా, ధరణ్ మాత్రం ఇది రియల్ డేంజర్ అనిపించింది.
తన లోపలే:
“ఈ వాడిని నన్ను Lakshmiతో వేరు చేయడం కోసం ఆట ఆడుతున్నాడు. Jyothi innocent. ఈ కుయుక్తి నాకు అర్థమవుతోంది.”
ఆ రాత్రే, Dharan quietly తన ఫోన్ బయటకి తీసి రెండు contacts కి call చేశాడు—Hyderabad లో తన మిత్రులు.
“Rajeev ఎక్కడ ఉంటాడో తెలుసుకోవాలి. ఒక చిన్నమ్మాయి పిచ్చిగా నమ్మేసింది. ఈ విషయం ఊర్లో ఎవరికీ చెప్పకూడదు. నాకు లొకేషన్ కావాలి. వెంటనే.”
అతను ఇప్పటిదాకా Lakshmiని observe చేస్తూ, మాట్లాడకుండా ఉన్న వాడు. కానీ ఇప్పుడు Jyothiకి ఏదైనా జరిగితే, అది ఒక జీవితాంత బాధగా మిగిలిపోతుంది.
ఆ గాథ ఇంకా Lakshmiకి తెలియలేదు.
మరో రోజు ఉదయం, Lakshmi ఇంట్లో టెన్షన్ చల్లబడలేదు. మీసాలుతో గోడలు నిమిరిన నరాయణ, చేతిలో ఫోన్ పట్టుకుని బంధువులకు కాల్‌లు చేస్తూ విసిగిపోయాడు. Suguna ఆలయం ముందు దీపం పెట్టి ఏడుస్తూనే ఉంది.
Lakshmi మాత్రం తన గదిలో కూర్చొని Jyothi బెడ్ ఖాళీగా ఉన్నదాన్ని చూస్తూ, మొబైల్‌ను చేతిలో పట్టుకుని ఏడుస్తూనే ఉంది.
“ఎక్కడ ఉందావు Jyothi… ఏం చేశావ్…” అని కన్నీటి మధ్య పుస్తకాన్ని పట్టుకుని కుదించే ప్రయత్నం చేస్తోంది.
ఇకపోతే, Dharan వేరే ట్రాక్‌లో ఉన్నాడు. తన bike మీద దూసుకుంటూ మదన్‌పల్లి హైవే దాటుతున్నాడు. తన స్నేహితుడు అనిల్ ఇచ్చిన సమాచారం ప్రకారం, ఒక private lodge లో Rajeev check-in అయ్యాడట.
Dharan గడ్డి బళ్లాకలాగా చుట్టూ చూడకుండా lodge ఎదుట bike ఆపి, లోపలికి నడిచాడు.
Receptionist ని ఓసారి చూడగానే, తన ఆత్మవిశ్వాసంతో మాట్లాడాడు:
“Rajeev అనే వ్యక్తి ఒక చిన్న అమ్మాయిని తీసుకెళ్లాడని ఫిర్యాదు వచ్చింది. నేను ఆమె బంధువును. మీకు సమాచారం ఇవ్వకపోతే పోలీస్ స్టేషన్ కు తీసుకెళ్తా.”
గొంతులో authority ఉన్న Dharan మాటలు lodge staffని తడబాడేశాయి.
రూమ్ నెంబర్ 103. అతను నెమ్మదిగా అడుగులు వేసాడు. తలుపు తట్టి:
“Jyothi… తమ్ముడా, నీవేనా? Lakshmi akka friend Dharan మాట్లాడుతున్నా.”
ఒక్క క్షణం లోపల నిశ్శబ్దం. తర్వాత తలుపు నెమ్మదిగా తెరచింది. Jyothi, భయంతో, కన్నీళ్లు తిరిగిన కళ్లతో బయటికి చూసింది.
Rajeev అక్కడే ఉన్నాడు. ఆగిపోయిన వాక్యంతో Dharanని చూసాడు.
“ధరణ్… it’s not what you think—”
“Exactly. నువ్వు ఏమి అనుకుంటున్నావో అది నాకు తెలుసు. కానీ Jyothi… పిల్ల కాదు. వాడి మాటలకి పడిపోయింది. కానీ ఇప్పుడు ఇక్కడే ఆగిపోతుంది.”
Rajeev భుజం విరుచుకుంటూ అన్నాడు:
“She came on her own.”
“నీలా తీసుకెళ్లి నమ్మకం చెడగొట్టడమే తప్ప. ఇంకో పదిమంది అమ్మాయిలకీ ఇదే చేస్తావు? బయటికి రా. Jyothi, నీకీ వాడికీ ఇక సంబంధం లేదు. Let’s go.”
Jyothi, బిగబట్టి మొహం కిందకి వంచింది. మూడు నిమిషాల్లో Dharan ఆమెను బయటకు తీసుకెళ్ళాడు.
బైకులో వెళ్తున్నప్పుడు, Jyothi అతని వెనక కూర్చొని మాటలేవీ చెప్పలేదు. కానీ నిశ్శబ్దంగా వాడిని గట్టిగా పట్టుకుంది.
“Sorry…” అనే ఒక్క మాట, ఆమె నిదానంగా అన్నది.
Dharan సైడ్ చూపించి చెప్పాడు:
“నేను నిన్ను గట్టిగా తిడకపోయినా… ఇది చిన్న విషయం కాదు Jyothi. నువ్వు ఎవరికీ బాధ పెట్టావో తెలుసుకుంటే… తలవంచుతావ్.”
రాత్రికి Dharan, Jyothiని ఇంటి దగ్గర తలుపు ముందు వదిలాడు. తలుపు తట్టి, తన bike మీద మళ్లీ వెనక్కి వెళ్లిపోయాడు.
అందరూ ఇంట్లో గుమిగూడారు. Suguna, నరాయణ, Lakshmi—all burst into tears seeing Jyothi.
Lakshmi ఆమెను అల్లుకుని కౌగిలించుకుంది:
“నీకు ఏం జరిగింది Jyothi? ఏం చేశావ్!?”
Jyothi నెమ్మదిగా అన్నది:
“అక్కా, నన్ను తీసుకువచ్చింది… ఒక దేవుడు లాంటి మనిషి.”
ఆ మాట విని Lakshmi కనుసన్నల్లో అనుమానం మెదిలింది. కానీ ఏమీ చెప్పకుండా తన చెల్లెల్ని తన ఒడిలోకి తీసుకుంది.
ఈ rescue—ధరణ్ చేసిన పని—ఎవరికీ చెప్పలేదు. అతనికి credit రావాలన్న తపనలేదు. అతనికి mattered అయినదేమిటంటే… Jyothi సురక్షితంగా ఉండటం.
తన ప్రేమ Lakshmi పట్ల ఏమైందో తెలియదు. కానీ తన కర్తవ్యం మాత్రం నెరవేర్చాడు.
రెండు రోజులు గడిచిపోయాయి. Jyothi ఆ ఇంటి గదిలో, తలదాచుకొని పడుకొని ఉంది. ఇంట్లో ఆప్యాయత ఉంది కానీ, విశ్వాసం మాత్రం భయంతో కోల్పోయిన వాతావరణం.
Lakshmi మాత్రం తన గుండె లోపల వేదనతో, కానీ బయట సానుభూతితో తల్లిని చూసుకుంటూ ఉంది. రాత్రి తలుపు తడిమి Jyothi దగ్గరకు వెళ్లింది.
“నీకు ఏం చెప్పాలో అర్థం కావడం లేదు Jyothi. కానీ నిన్ను తిరిగి చూడడం నన్ను బతికించినట్టు ఉంది.”
Jyothi కన్నీటి ముక్కుతో, నెమ్మదిగా అన్నది:
“అక్కా… నా దారి తప్పింది. కానీ నన్ను తీసుకొచ్చింది వాడే. Dharan.”
Lakshmi ఒక్క క్షణం నిలిచిపోయింది.
“ఏమిటి?”
Jyothి తల ఊపింది:
“వాడే వచ్చాడు. Rajeevను తిడాడు. నాకు ఏమీ అనకుండా సురక్షితంగా తీసుకెళ్ళాడు. నువ్వు నమ్మినా, నమ్మకపోయినా… వాడే.”
Lakshmi ముఖం లోపల లోకమే మారిపోయింది.
కానీ అదే సమయంలో, ఊరిలో గాసిప్ మారిపోయింది. ఎవరో పక్కింటి వారు చెబుతున్నారు:
“Rajeev తమ్ముడిని వెళ్లనివ్వలేదు. దానిని తీసుకొచ్చాడు అంటా. మంచివాడు అని అన్నాళ్ళు నానా!”
ఈ వాదనతో Suguna Rajeev పైన అభిమానం పెరిగింది.
“చూడమ్మా! వాడు నీ చెల్లెల్ని తిరిగి పంపించాడు. మనం చిన్న చూపుతో చూశాం కానీ వాడు గౌరవంగా వ్యవహరించాడు!”
Lakshmi – గుండెల్లోకే విన్నా, నోటి బయట మాత్రం ఏమన్నదంటే:
“అవునమ్మా, వాడు మంచిదే చేసి ఉండొచ్చు. ఎవరి పనిలో ఏం జరుగుతుందో మనం పూర్తిగా అర్థం చేసుకోలేము.”
ఇక Rajeev, Lakshmiకి ఎదురు అయినప్పుడు:
“I’m just glad she’s safe. I didn’t want her to get hurt. I told her to go back.”
Lakshmi తనలో శంకించుకుంటూ, కానీ ఆ సమయంలో మాట మార్చలేదు.
“Thanks, Rajeev. You did the right thing.”
అతను తలవంచి చిరునవ్వుతో అన్నాడు:
“I always will—for you.”
అతని మాటలు తడిమేలా ఉన్నాయి. కానీ ఈసారి Lakshmi గుండె మాత్రం రిసీవ్ అవ్వలేదు. ఏదో లోపల గుండె లయ మారింది. Dharan పేరు గుర్తొస్తూనే ఉంది.
అదే సమయం… Dharan ఒక చెట్టుకింద కూర్చుని తన laptop తెరిచి college documents చూస్తున్నాడు. మిత్రుడు అనిల్ వచ్చి కూర్చొన్నాడు.
“రా నాయనా, నీ operation అంతా miss చేసేసా. Jyothi safe గా తీసుకొచ్చావ్. Kudos!”
Dharan: “No one needs to know.”
“Lakshmiకి చెప్పావా?”
Dharan తల ఊపాడు. “She thinks it was Rajeev.”
“Then why don’t you—”
“ఊపిరి పెడతానయ్యా, అభిమానం కోసం కాదు. Lakshmiకి నిజం eventually అర్థమవుతుంది. Until then…”
అతను నిశ్శబ్దంగా చూస్తూనే ఉన్నాడు.
సాయంత్రం వేళ, Lakshmi ఆ conversationని దూరం నుండి చూసింది. ఎవరితో మాట్లాడుతున్నాడో తెలియదు. కానీ Dharan ముఖం సీరియస్‌గా ఉంది. ఆమెకు లోపల ఒక గుసగుసల ఆలోచన కలిగింది.
“ఎవడో చెప్పాడు… వాడే తీసుకొచ్చాడని… Jyothi కూడా చెప్పింది. అయితే నిజమేనా?”
ఒక్కసారి ఆమె Dharan వైపు నడవాలని అనుకుంది. కానీ అడుగు ముందుకేయలేక పోయింది.
Lakshmi గుండె లోపల cracked perception తో నిలబడింది.
తన అభిప్రాయాలు బిగుసుకున్న గోడలా ఇప్పుడు చీలిపోతున్నాయి.
కానీ తలుపు మాత్రం తాను ఇంకా తట్టలేదు.
మరో రోజు ఉదయం, Lakshmi కాలేజీ వెళ్ళే మార్గంలో shortcut తీసుకుని పాత బొజ్జగుంట చెట్టు దారి ఎంచుకుంది. ఆ దారిలో ఎప్పుడూ ఉన్న పాత tea stall దగ్గర అగుపించే ఒక చర్చ వినబడింది.
“అంటే అసలు Jyothi ని lodge నుంచి తీసుకొచ్చినవాడు Dharan అన్నమాటా?”
“అవునురా. అతను నన్నే Hyderabad నుండి Rajeev whereabouts అడిగాడు. Local lodge వెళ్ళి confrontation చేశాడు. Jyothi ని ఆ టైంలో తీసుకొచ్చినప్పుడు, ఆమె ఏడుస్తూ Dharan చేతిని పట్టుకుంది.”
Lakshmi అడుగులు ఆగిపోయాయి.
ఆమెకి కొద్దిగా అవగాహన వచ్చింది. వినే గొంతు అనిల్‌ది. అతను ఎప్పుడూ Dharanతో కలిసే ఉంటాడు.
“అబ్బా… వాడు ఎంత అలా మౌనంగా ఉండి, అంత పని చేస్తాడని ఎవరూ ఊహించలేరు.”
“అంతే కాదు బ్రదర్. అతను చెప్పింది—‘ఇది publicity కోసమైతే నేను policeman కాదురా.’ అదీ లైన్!”
Lakshmi నెమ్మదిగా పక్క గోడకి ఆనుకుని, గుండె లయ పెరిగిపోయినట్టు ఊపిరాడక పోయింది.
ఆమె తల తిరిగినపుడే, తన తప్పు మొత్తం దాటిగా గుర్తొచ్చింది.
Dharan ను మొట్టమొదటి చూపులో అహంకారి అన్నది. అతని మౌనం నీచంగా భావించింది. Rajeev నటనను నిజం అని నమ్మింది. తన చెల్లెల్ని తమ్ముడిగా చూసే ఒకవాణ్ణి—తన చేతులు పసివాని బుగ్గలపై వేసినట్టుగా చిన్నగా చూసింది.
తల తిరిగి నెమ్మదిగా నడిచింది. ఆ వేళ ఆమెకి ఉన్న ఒక్కటే దారి—Dharan ఇంటి గేట్.
పదేళ్ళ కిందట వేశిన తుపాకులా కనిపిస్తున్న గేటు ముందు నిలబడి, Lakshmi ఒక్క క్షణం తలపై వేసిన జుట్టు సర్దుకుంది. చెవిలో నెమ్మదిగా Dharan గొంతు గుర్తొచ్చింది:
“కొన్ని విషయాలు మాట్లాడడం కన్నా నిశ్శబ్దం మంచిది.”
ఆ నిశ్శబ్దం ఇప్పుడు ఆమెకి గట్టిగా కొట్టినట్టుంది.
కళ్ళల్లో చిన్న మెరుపు, పెదవుల మీద అస్పష్టత. గేట్ తట్టాలా? తిరిగి వెళ్లాలా?
మారిన అభిప్రాయంతో, Lakshmi Dharan ఇంటి ముందు…
ఒక మాట ప్రారంభించడానికి… ఎదురు చూస్తోంది.
గడియారం ఐదు దాటింది. మెల్లగా కరెంటు వెలుతురు నీలంగా మారుతోంది. పల్లెటూరు వీధి లోనికి Lakshmi నడకల సౌమ్యత ఒళ్లు కోల్పోతూ ఉంది. చేతిలో ఫోన్ లేదు, ముఖంలో makeup లేదు. కేవలం తలలో మాటలు ఉన్నాయి.
Dharan ఇంటి ముందు గేటు దగ్గర వచ్చి నెమ్మదిగా నిలిచింది. ఈ సారి వెనక్కి తిరగలేదు. గట్టిగా—but not too hard—తలుపు తట్టింది.
తిక్ తిక్.
అల్పకాలంలో తలుపు తెరచింది. Dharan తలుపు ఎదురు నిలబడి ఉంది, తెల్లటి చొక్కాలో. చేతిలో పుస్తకం. ఒక్క క్షణం ఏమీ మాట్లాడలేదు.
Lakshmi తల తలవంచి:
“నీకో మాట చెప్పాలి.”
Dharan నిశ్శబ్దంగా తల ఊపాడు. తలుపు పూర్తిగా తెరిచి, ఆమెకు లోపలకి చోటిచ్చాడు.
ఇంట్లో చిన్నగా వెలుతురు. గోడలపై పొడి framed photos. Dharan టేబుల్ పక్కన కూర్చున్నాడు. Lakshmi ఎదురుగా కూర్చుని ఒక్కసారి శ్వాస తీసుకుంది.
“నిన్ను తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నాను. ఆ తొలి రోజు నుంచి నిన్ను గర్వంగా చూశాను. అంత మౌనంగా ఉండటాన్ని నీ తప్పులాగా భావించాను. కానీ…”
ఆమె గళం కొంచెం ఒత్తిడిగా మారింది.
“Jyothi గురించి నువ్వు చేసినదానిని తెలిసాక… నాకు నా మాటలు గుర్తొచ్చాయి. నీ character గురించి ఎన్ని తప్పులు పెట్టానో.”
Dharan నెమ్మదిగా తలెత్తి చూశాడు. ముఖంలో మమకారం లేదు కానీ, బాధని దాచిన నిశ్శబ్దం ఉంది.
“నీ apology తీసుకుంటాను,” అన్నాడు.
Lakshmi:
“కానీ అది సరిపోదు. Because I didn’t just misunderstand you… I judged you.”
Dharan తలతిప్పి కిటికీ వైపు చూశాడు.
“ఇంకా నన్ను నీవు నమ్మవా?” Lakshmi తడబడుతూ అడిగింది.
ధరణ్ కాసేపు మౌనంగా ఉన్నాడు. చివరికి నెమ్మదిగా అన్నాడు:
“నిన్ను చూస్తే నాలో ఏదో మారుతుంది Lakshmi. కానీ నా పద్ధతిలో affection చూపించలేను. నేనెప్పుడూ గొప్పగా మాట్లాడే వాడిని కాదు. నేను ఒక Telugu Love Story హీరోలా react అవకపోవచ్చు. కానీ… నీ కోసం అన్నీ చేస్తా, చెప్పకుండా.”
Lakshmi గుండె కొట్టినట్టు ఆ మాట విన్నది.
“అదేనా ప్రేమ? చెప్తే వినిపించకపోవచ్చు కానీ చేస్తే తెలుస్తుందా?”
ఆమె ప్రశ్న Dharan ని కుదిపేసింది.
Dharan చిన్న నవ్వు పెట్టాడు:
“ఇది ఓ heart-touching love in Telugu కాదు. ఇది నిశ్శబ్దంలో పుట్టిన నిజమైన ప్రేమ.”
ఒక్క క్షణం Lakshmi ముందుకు వంగి, చేతిని Dharan దగ్గరికి తీసుకెళ్ళింది.
“ఇకపై నన్ను తొలిచేయకు. నేను మాట్లాడతాను, నువ్వు చూస్తే చాలు.”
Dharan చేతిని ఆమె చేతిలో ఉంచాడు. అక్కడే కాసేపు నిశ్శబ్దం నడిచింది—అది మాటలకన్నా గట్టిగా వినిపించిందీ ప్రేమ.
సాయంత్రం సునవనంగా మారుతోంది. పల్లె వీధిలో చల్లగా వీస్తున్న గాలి Dharan ఇంటి ద్వారాన్ని తాకుతోంది. ఆ సమయంలో అతను బయట పాఠశాల ప్రాంగణంలో చిన్న పిల్లలతో తాత్కాలిక క్లాసు చేస్తున్నాడు—మంచి పనిచేస్తూ ఉన్నప్పుడు, ఫోన్‌కు ఓ గూడు కాల్ వచ్చింది.
Rajeev.
Dharan మొబైల్ తీసి, మూలలా వెళ్ళి, call తీసుకున్నాడు.
“హే ధరణ్… నీ తమ్ముడు గానే నిన్ను చూస్తున్నా. కానీ ఒకే ఒక్క విషయం చెప్తాను.”
Dharan నిశ్శబ్దంగా నిల్చున్నాడు.
“Jyothi case గురించి ఊరిలో పబ్లిక్‌గా చెబితే ఎలా ఉంటుంది? నేను మాత్రం… చాలా ‘విన్నపంగా’ వదిలేశా. కానీ ఓ press articleకి చాలానే స్కూప్ వుంది. మీ అమ్మాయిలా పెళ్లికి పారిపోతున్నట్టు చెబితే… పంచాయితీలో మీ పేరు ఎలా నిలబడుతుంది చెప్పు?”
Dharan మొహంలో చిరునవ్వు లేదు. భయమూ లేదు.
“నువ్వు ఈ మాటలు ఎందుకు మాట్లాడుతున్నావో నాకు తెలుసు Rajeev. Lakshmi నిన్ను వద్దనేసింది కాబట్టి. But don’t drag her sister into your insult.”
Rajeev తలాసిపోతూ అన్నాడు:
“You don’t scare me.”
Dharan గట్టిగా—but calmly అన్నాడు:
“I don’t need to. నీ చీకటి shadow నువ్వే తీసుకుంటావు. నిన్ను చెరిపెయ్యాల్సిన అవసరం నాకు లేదు. Because you already erased yourself.”
అదే రాత్రి, Lakshmi పక్కింటి వెంకయ్య గారి ఇంటి మెట్లు ఎక్కుతూ, Rajeev ఫోన్ లో మాట్లాడిన వాక్యం విని కళ్లలో మంట పుట్టింది.
“వాడు అంటే నీకేమిటి Lakshmi? Love? వాడు నిన్నైనా defend చేస్తాడా? చెల్లెల్ని defend చేస్తున్నా అంటే చాలు కాదు. నీ గురించి society ఏం అనుకుంటుందో తెలుసా?” – Rajeev phone call లో అన్నాడు.
అవేమిటి? Dharan blackmail కి గురయ్యాడు? Jyothi విషయం చుట్టూ ఇలా twist చేస్తున్నాడా?
Lakshmi గుండె ఊపిరాడకుండా Dharan ఇంటి వైపు పరుగెత్తింది.
Dharan ఇంట్లో, మెత్తగా కాఫీ తాగుతూ కూర్చున్న Dharan, ఆమె తడిగా తడిపిన ముఖాన్ని చూసి ఎగిరి లేచాడు.
“Rajeev… నిన్న blackmail చేశాడు?”
Lakshmi ప్రశ్న విని Dharan ఒక్క క్షణం ఆశ్చర్యపోయాడు. వెంటనే తల తిప్పాడు.
“అవును. But I didn’t bend.”
Lakshmi బిగబట్టి Dharan చేతిని పట్టుకుంది.
“నువ్వు అంత మౌనంగా ఉంటావ్ కాబట్టే… ఇలాంటి వాడి మాటలు societyకి believable అవుతాయి.”
“నేనూ societyని నమ్మలేదు. కానీ నిన్న నమ్మాను,” అన్న Dharan.
Lakshmi – కన్నీటి చినుకుతో అన్నది:
“ఇదే నా తప్పు. నా ప్రేమ నిన్ను express చేసుకోవడంలో ఆలస్యం చేసింది. But now I won’t be late.”
ఆ ఇద్దరూ ఆ రాత్రే—చుక్కల నిదానంగా మెరుస్తున్న ఆకాశం కింద—దొరకని నమ్మకాన్ని దొరికినట్టు ఎంచుకున్నారు.
ఓ Real romantic story in Telugu… ఇకపై నిద్రల్లోనూ కలల్లోనూ కాదు, నిజ జీవితంలో కొనసాగుతుందని.
రేపు ఉదయం పంచాయతీ సభ ఉంది. చిన్న చిన్న కేసులతో పాటు, village elders ముందు “Jyothi episode” discussion పెట్టారని విన్న Lakshmi గుండె గట్టిపట్టి సిద్ధమైంది.
వెళ్ళే ముందు తల్లి Suguna చేతిలో కాఫీ పెట్టి, చెవిలో మృదువుగా చెప్పింది:
“అమ్మా… నీకి మొదట్లో Dharan కంటే Rajeev ముద్దుగా అనిపించవచ్చు. కానీ ప్రేమ అనేది దుస్తులు పెట్టే అల్మారిలా కాకుండా… పగలు చీకటి తేడా లేకుండా రక్షించే వాడిలో ఉంటుంది.”
Suguna ఆశ్చర్యంగా చూసింది.
“ఇంత మాటలు ఎప్పుడు నేర్చుకున్నావ్?”
Lakshmi నవ్వింది:
“నీ ఊహించనపుడు నేనెప్పుడో నేర్చుకున్నాను. Dharan చూపించిన ప్రేమ… మాటల్లో కాదు, చేతల్లో ఉంది.”
పంచాయతీ దగ్గర పెద్దలు కూర్చున్నారు. Rajeev చేతిలో కాగితం పట్టుకుని Dharan వైపు కదిలాడు.
“ఇది నేను చెప్పకుండా ఊరిలో సైలెంట్ గా ఉంటే మీరు ఏమీ గ్రహించలేరు. Jyothi ఆ రాత్రి మాతో గడిపింది. ఆ తర్వాతే Dharan వచ్చాడు. అప్పుడు అమ్మాయి చేతిలో ఏమి జరిగిందో చెప్పగలరా?”
ఒక్క క్షణం అందరూ నిశ్శబ్దంగా ఉన్నారు. Dharan ఎదురు చూసి మాట్లాడబోయే సమయంలో… Lakshmi ముందుకు వచ్చింది.
“Enough.”
అందరూ Lakshmi వైపు తిరిగి చూశారు. ఆమె ధైర్యంగా అడుగులు వేసి, Dharan పక్కన నిలబడి చెప్పింది:
“Jyothi మీద ఎవరు విమర్శ చేయడమంటే, నన్ను విమర్శించడమే. మీకు నిజం కావాలా? Jyothi తనకు తప్పు జరిగిందని ఒప్పుకుంది. కానీ దాన్ని నయం చేసినవాడు ఎవరో మీకు తెలుసా? Dharan. పక్కనుండి లేచిపోయి, పబ్లిసిటీ లేకుండా, ఒక్క మాటకైనా ఎదురు చెప్పకుండా చేసిన వాడు.”
Suguna తల తిప్పి: “Lakshmi… అందరిముందా ఇదంతా?”
“అవునమ్మా. ప్రేమ గురించి ఎవరి ముందు చెప్పినా, నా మాటలకి Dharan deeds support చేస్తాయి.”
Jyothi తల తిప్పి, స్టూల్ మీద నుంచి లేచి నడిచింది. చిన్నగా, తల వంచి అన్నది:
“ఇక్కడ ఉన్నవాళ్లలో ఎవరికీ నమ్మకంగా ఉండే ధైర్యం లేకపోయినా… నా తప్పు చక్కదిద్దినవాడు Dharan గారు. నేను చేసిన పని బరువు. కానీ నన్ను ఎత్తుకున్నది ఎవరో… వాళ్లే నిజమైన మనిషి.”
Rajeev నిశ్శబ్దంగా నిలబడ్డాడు. పంచాయతీ పెద్దలలో ఒకరు తల వంచారు.
“ఇక్కడ వేరే వాదన లేదు. నింద Dharan మీద కాదు. మీరు ఇలాంటివాళ్లను ఊరికి దూరంగా ఉంచాలి.”
Rajeev గాయపడిన ముఖంతో పక్కకు నడిచాడు—మళ్ళీ తిరిగి చూడకుండా.
బయటకి వచ్చిన తర్వాత, Lakshmi నెమ్మదిగా Dharan వైపు తిరిగి అన్నది:
“నువ్వు మౌనంగా ఉండడం నేనిప్పుడు అర్థం చేసుకున్నాను. Because true love doesn’t scream. It protects.”
Dharan నవ్వి అన్నాడు:
“అలాగే… నిజమైన ప్రేమకు చెప్పడం కన్నా చేయడమే ముఖ్యమైనది.”
అదే రోజు సాయంత్రం.
ఆకాశం తెల్లని మబ్బులతో నిండిపోయింది. పల్లె ఇంటి గోడలకు వడగా తగులుతున్న గాలికి, ఆ తడిగా ఉన్న తలుపు కొట్టిన శబ్దం వినిపించింది.
Lakshmi తలుపు దగ్గరకి వచ్చి చూసింది. Dharan.
చొక్కా జాగ్రత్తగా పిన్నాడు. చేతిలో పేపర్ లేదు. ఫూల్ బొకే లేదు. కానీ ముఖంలో ఓ వెనుకటినుంచి వస్తున్న determination ఉంది.
“లోపలికి రా…” అంది Lakshmi, నెమ్మదిగా తలుమరిగిస్తూ.
Dharan మామూలుగా కూర్చున్నాడు. ఒకసారి మనసు సర్దుకున్నట్టు గట్టిగా నిశ్వాసం తీసుకున్నాడు.
“Lakshmi…” అన్నాడు.
“ఈ Telugu Love Story ని happy ending తో ముగించాలన్న ఆలోచన నా దగ్గర లేదు. Because love itself is not an ending. It’s the beginning.”
Lakshmi నోరు తెరిచి చూసింది. కానీ Dharan ఇంకా మాట్లాడుతూ ఉన్నాడు:
“నువ్వు నా పక్కన ఉంటే, నాకు courage వచ్చేస్తుంది. నేను చెప్పలేకపోయిన ప్రతీ మాట… నీవే చెప్పినట్టుంటుంది. నన్ను నమ్ముతావా?”
Lakshmi నవ్వింది.
“తలుపు వద్ద నుంచున్నప్పుడే నమ్మినవాడిని. కానీ ఒక doubt ఉంది…”
Dharan ఆశ్చర్యంగా:
“ఏంటి?”
Lakshmi దగ్గరకి వచ్చింది.
“నీకు propose చేసే right నీకే ఉందా? లేక నాకా?”
అంటే Dharan అవాక్కయిపోయాడు.
Lakshmi చేతిని అతని చేతుల్లో వేసి, తెల్లగా నవ్వి, బిగుసుకొని అన్నది:
“నువ్వు నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటావా?”
Dharan చిన్న నవ్వు పెట్టాడు. అవును అన్నట్టు తల ఊపాడు.
“ఇప్పుడే ఇది propose అయింది.”
పక్కనే Narayana, వార్తికీ మామూలుగానే ఉన్నట్టు తల వంచి చిన్నగా అన్నాడు:
“చూశావా Suguna… మా అమ్మాయి తన రాముడిని తానే వెళ్ళి తీసుకువచ్చింది. మా approval కి ముందు.”
Suguna కళ్ళలో ఆనందం, అవకాసాల జాడ.
“ఒక emotional love story in Telugu కన్నా మంచి… ఇది నిజమైన కథ.”
ఆ రోజు నుంచి… పంచాయితీలో కంటే ప్రేమలో Lakshmi ఎక్కువగా వాదించే అమ్మాయిగా మారింది. Dharan మాత్రం ఎప్పటికీ మారలేదు—కానీ ఇప్పుడు అతని మౌనానికి అర్థం చెప్పే ఒకవాడి మాట ఉంది—Lakshmi.
ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి ఊరంతా తలకిందులై ఉంది. పెళ్లి మండపం పెద్ద పూల తారాగణంతో అందంగా అలంకరించబడింది—కానీ దాని మధ్యలో భయంకరమైన ఊహించని luxury లేదు. సాదాసీదా వేదిక. పక్కన సడన్‌గా రేగిన పెర్ఫ్యూమ్ వాసన. చుట్టూ దగ్గర సంబంధువులు.
Dharan తెల్లటి పంచె, నెర్రగా ఇస్త్రి చేసిన శర్ట్ వేసుకుని నెమ్మదిగా బిందు వేసుకుంటున్నాడు. అతని గుండె నిలకడగా ఉన్నా, చూపు Lakshmi కోసం ఎదురు చూస్తోంది.
అంతలో హనుమాన్ జంక్షన్‌ వంతెన దగ్గర నుండి వచ్చిన అబ్బాయిల గుంపు ఆ శబ్దాన్ని చెడగొట్టకుండానే Lakshmi ప్రవేశించింది.
గోధుమ రంగు జరీ చీరలో ఆమె చిరునవ్వుతో వేదికపైకి నడవడం Dharan పక్కన ఆపేసిన ఊపిరినే మళ్ళీ మొదలు పెట్టించినట్టు.
పెళ్లి ముహూర్తం సమయానికి ఇద్దరూ చెపుకట్టుకున్న చేతుల మధ్య కూర్చున్నారు. మంత్రాలు చదివే పండితులు పక్కన, స్నేహితులు చిన్నగా చీకటిగా నవ్వుతూ ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతున్నారు.
Jyothi పక్కన నిలబడి చప్పట్లు కొడుతుంది.
“అక్కా, ఇప్పుడు నువ్వే మా love guru.”
Lakshmi ఆమె చెవిలో:
“Love guru కాదు బాగా మర్మం తెలుసుకున్న మెచ్చిన ప్రేమికురాలు.”
Dharan స్మైల్ చేస్తూ Lakshmi వైపు తిప్పాడు:
“ఇకనుంచి నువ్వే spokesperson. నాకు మాత్రం మౌనం సరిపోతుంది.”
Lakshmi అన్నది:
“ఏం ఉన్నా… నీ మౌనం మీద నాకు copyright ఉంది.”
వేదికపై ఆశీర్వాదాలు వచ్చాయి. మామలు, అత్తలు, మిత్రులు… అందరూ “సంతోషంగా ఉండాలి” అనే మాటలు పంచారు.
కేవలం ఒకరు మాత్రమే హాజరు కాలేదు—Rajeev. ఊరిని మౌనంగా వదిలి వెళ్లిపోయాడు, తన తప్పుడు ప్రేమే అతనికి చివరి దారి అనిపించి.
రాత్రి ఆఖరి వేళ. వంటలు పూర్తయ్యాయి. గణపతి మండపం తలుపులు మూసేశారు. Lakshmi మరియు Dharan తమ పెళ్లి ఇంటి ఆవరణలో చిన్న బెంచ్ మీద కూర్చున్నారు.
Lakshmi చేతిని Dharan చేతిలో పెట్టి, తలవంచింది.
“నువ్వు నన్ను నిశ్శబ్దంగా ప్రేమించావు. నేను నిన్ను వాదించి గెలిచి ప్రేమించాను. ఇద్దరి మధ్య బాగా సరిగ్గా వచ్చింది కదా?”
Dharan చిన్నగా తలతిప్పి అన్నాడు:
“ఇదే అసలైన Telugu Love Story.
